تاریخچه‎ ساخت کاخ باکینگهام لندن

کاخ باکینگهام از سال۱۸۳۷ میلادی محل اقامت خانواده‌ی سلطتنی بریتانیا بوده است. اگرچه امروزه بسیاری از مناسبات و رویدادهای رسمی توسط ملکه در کاخ برگزار می‌شود، در طول تابستان و برای مدتی در دسامبر، ژانویه و عید شکرگذاری، درهای قصر به روی عموم باز است.

باکینگهام ۷۵۵ اتاق دارد که شامل ۱۹ سالن تشریفاتی، ۵۲ اتاق خواب برای مهمانان و خانواده سلطنتی، ۱۸۸ اتاق خدمه، ۹۲ دفتر اداری، ۷۸ سرویس بهداشتی می‌شود. بنای کاخ ۱۰۸ متر طول، ۱۲۰ متر عرض و ۲۴ متر ارتفاع دارد. سالانه بیش از ۵۰ هزار نفر از باکینگهام بازدید می‎ کنند. امروزه این قصر یکی از فعال‎ترین مراکزی است که توسط سلطنت بریتانیا در لندن برای مراسم و رویدادهای متفاوت از جمله پذیرایی از سران کشورهای خارجی، تقدیر از فعالان عرصه‎های اقتصاد و هنر استفاده می‎شود. ملکه نیز، هر هفته با نخست وزیر و سفیران خارجی جدید در قصر دیدار می‎کند.

بالکن قصر باکینگهام، یکی از مشهورترین نقاط در دنیا است. اولین بار ملکه ویکتوریا برای جشن افتتاحیه‎ی «نمایشگاه بزرگ دستاوردهای صنعتی ملت‌ها»، بر روی بالکن حضور یافت. از آن پس، این بالکن شاهد مناسبت‎ های زیادی از جمله جشن تولد سالانه‎ی ملکه، عروسی‎های سلطنتی و همچنین رویدادهای ملی مثل سالگرد «پیروزی نبرد هوایی بریتانیا» (Battle of Britain) در جنگ جهانی دوم بوده است. این قصر هم قطب اداری سلطنت و هم یک اقامتگاه خانوادگی محسوب می‎شود. باکینگهام شاهد اتفاقات بسیاری بوده است، از تولد پرنس ولز گرفته تا درگذشت افراد سلطنتی!

 تاریخچه‎ کاخ باکینگهام

در ابتدا این قصر، «خانه‎ی باکینگهام» نامیده می‎شد. سال ۱۷۶۱ میلادی، جرج سوم خانه‎ی باکینگهام را برای همسرش خرید تا هم مکان اقامت خانوادگی‎شان‎ باشد و هم به قصر سنت جیمز (St. James) که امور مملکت در آن اداره می‌شد، نزدیک بماند. پس، خانه‎ی باکینگهام به خانه‎ی ملکه معروف شد و ۱۴ فرزند جرج سوم در آن به دنیا آمدند. جرج چهارم در زمان رسیدن به سلطنت، تصمیم گرفت این مکان را به اقامتگاه موقت تبدیل کرده و با همان اهداف پدرش، از خانه‎ی باکینگهام استفاده کند. اما در ميانه‎ی كار، نظرش تغییر کرد. با كمك معماری به نام «جان نش» (John Nash)، خواستار تبدیل این خانه به قصر بود. پارلمان برای این کار بودجه‎ی ۱۵۰ هزار پوند پیشنهاد داد؛ اما با اصرار پادشاه به ۴۵۰ هزار پوند افزایش یافت.

نش در ساختمان اصلی تغییری نداد؛ اما با اضافه کردن چندین سوئیت به ضلعِ باغِ غربی، مساحت آن را دو چندان کرد. در طراحی بیرونی قصر از سنگ‎ معادن باث (Bath Stone) و معماری نئوکلاسیک فرانسوی استفاده شد که به شدت مورد علاقه‎ی جرج چهارم بود. تنها سالن‎ و اتاق‎های تشریفاتی و نیمه تشریفاتی بازسازی شدند که از آن زمان بدون تغییر مانده‎اند. ضلع‎های شمالی و جنوبی کاملاً تخریب و با یک طاق نصرت بزرگ‎تر، از جنس مرمر بازسازی شدند تا یادبود «پیروزی بریتانیا در واترلو» (Waterloo) و «ترافالگار» (Trafalgar) باشد.

رفته رفته خرج بازسازی کاخ به یک میلیون پوند رسید. زیاده‎روی نش، به قیمت از دست دادن شغلش تمام شد. با مرگ جرج سوم، برادر جوان‎تر او، ویلیام چهارم، «ادوارد بلور» (Edward Blore) را جایگزین جان نش کرد. با این حال، شاه هیچوقت به قصر نقل مکان نکرد. سال ۱۸۳۴ میلادی که ساختمان پارلمان آتش گرفت، پادشاه قصر باکینگهام را به عنوان خانه‎ی جدید پارلمان پیشنهاد کرد. هرچند این پیشنهاد رد شد. ملکه ویکتوریا اولین کسی بود که در سال ۱۸۳۷ میلادی قصر باکینگهام را برای اقامتگاه سلطنتی برگزید و اولین کسی بود که از کاخ باکینگهام برای تاج‏‎گذاری عازم شد. البته بلافاصله بعد از ازدواج با پرنس آلبرت در سال ۱۸۴۰ نقاط ضعف قصر بیشتر معلوم شد. از مشکلات این زوج جوان، نبود اتاق نگهداری کودکان و کمبود اتاق خواب برای مهمانان بود. تنها راه‎حل، انتقال دادن طاق مرمرین - که امروزه در شمال شرقی «هاید پارک» (Hyde Park) ایستاده – و ساختن یک ضلع چهارم و حیاط مربعی شکل بود. خرج این کار با فروش عمارت سلطنتی جرج چهارم در برایتون تأمین شد.

ویلیام بلور همچنین طبقه‎ای به شکل شیروانی برای ساختمان اصلی قصر طراحی کرد و معماری بیرونی‎اش را با کتیبه‎هایی که نش برای طاق مرمرین ساخته بود، تزیین کرد. ۷ سال بعد، بالاخره پروژه به اتمام رسید؛ اما در آغاز قرن بعدی، سنگ‎های فرانسوی در ضلع شرقی به دلیل آب‎وهوای مرطوب لندن فرسایش یافتند و نیازمند جایگزین بودند. در ۱۹۱۳ میلادی، تصمیم به تغییر ظاهر بیرونی قصر گرفته شد که «سِر آستون وب» (Sir Aston Webb) به دلیل اعتبارش در معماری، برای این کار استخدام گشت. وب از سنگ معادن پورتلند (Portland Stone) استفاده کرد که آماده‎سازی آن ۱۲ ماه تا شروع رسمی کار طول کشید. تکمیل پروژه‎ی اصلی هم ۱۳ هفته زمان برد.

حیاط بیرونی قصر، جایی که «رژه‎ و نگهبانی گارد ملکه» (Changing the Guard) صورت می‎گیرد، در ۱۹۱۱ میلادی به عنوان یادبودی از ملکه ویکتوریا ساخته شد. دروازه‎‎ها و حفاظ‎ها هم در ۱۹۱۱ میلادی تکمیل شدند. دروازه‎ی شمالی-مرکزی حالا راه ورود و خروج روزمره است؛ در حالی که دروازه‎ی مرکزی فقط برای عبور‎ و مرور نگهبانان قرمزپوش بعد از مراسم‎های نظامی استفاده می‎شود. تا قبل شروع جنگ جهانی اول هم، کارهای تعمیر و بازسازی به طور کامل تمام شده بود.