منطقه امپراطوری آلمان در استراسبورگ

محله آلمانی‌های استراسبورگ ریشه در سال ۱۸۷۱ دارد؛ زمانی که معاهده فرانکفورت، مرزهای غربی فرانسه را به نفع امپراطوری آلمان اصلاح کرد. امروزه جاذبه‌های تاریخی فرهنگی متعددی در این قسمت شهر وجود دارند.

سفر به شهر تاریخی استراسبورگ در تورهای فرانسه

در معاهده فرانکفورت، شهر استراسبورگ به همراه «آلزاس»، «مِتْز» و بخشی از «لورِن» به پروس ضمیمه شد. آلمان قصد داشت تا استراسبورگ را تبدیل به شهری تأثیرگذار کند؛ جایی که نماد قدرتش باشد. این شهر در کرانه‌های رود راین، بین فرانکفورت و بازل قرار داشت و به صورت بالقوه از موقعیت مهمی برخوردار بود.

امپراطوری آلمان در نظر داشت تا شهری جدید (Neustadt) را تأسیس کند که فراتر از محدوده شهرک جزیره‌ای قبل باشد. این گسترش برنامه ریزی شده به دو مشکل بزرگ پاسخ می‌داد: افزایش تقاضا برای خانه در منطقه جدید پایتخت و نمایشی از مهارت‌های آلمان در زمینه برنامه ریزی شهری و معماری. این پروژه به سران آلمانی نیز از نظر افزایش جمعیت آلمانی‌ها اعتماد به نفس می‌داد زیرا جمعیت منطقه تا دو قرن اخیر فرانسوی بود. طبق برنامه، ساختمان‌های یادمانی متعددی در این قسمت ساخته شدند: کتابخانه، کاخ دانشگاه، ایستگاه قطار، اداره پست، پارلمان و غیره.

معماری به نام «کنراد» (Conrath) بر روی برنامه‌های شهری کار کرد تا سطح شهر بتواند مطابق میزان افزایش جمعیت مهاجرین آلمانی توسعه یابد. منطقه با خیابان‌هایی عریض، مستقیم و اغلب سه بانده که تحت تأثیر طراحی شهری «اوسمان» (Haussmann) در پاریس بود تقسیم بندی شد. از سال ۱۸۷۱ تا ۱۹۱۴ تعداد ساکنین شهر دو برابر افزایش یافته، صنعت‌ها به سرعت رشد کرده و فعالیت‌های فرهنگی نیز تشدید شدند. عملکرد مثال زدنی این «شهر جدید» به هیچ عنوان با نمونه مشابه در متز که توسط امپراطور آلمان صورت گرفت قابل قیاس نبود. امروزه نام میدان‌ها، بلوارها، خیابان‌ها و کاخ‌ها حال و هوای جمهوری خواهی فرانسه را منعکس می‌کند: خیابان جمهوری، خیابان آزادی، بلوار پیروزی و غیره از این دست هستند. اما همین مکان‌ها در زمان احداث نام‌هایی کاملاً آلمانی داشته و شکوه و عظمت آلمان را بازتاب می‌دادند.

در اوایل دهه ۱۸۸۰ سبک معماری ساختمان‌ها، گزینشی از سبک‌های رومی، گوتیک، رنسانسی، کلاسیک و باروکی بود. با افزایش قدرت شیوه «آرنوو» در اروپا، ساختمان‌های جدید از نقوش گیاهی و گلدار پر شدند. در ادامه به توصیف برخی از نقاط مهم این منطقه می‌پردازیم.

میدان جمهوری یا کایزِر پلاتز

این باغ عمومی بزرگ با یک میدان وسیع در مرکز با ساختمان‌های مجللی محصور شده است که از نمونه‌های بسیار زیبای معماری «ویلهلمی» هستند. در وسط باغ‌ها در بین درختان مگنولیا یک یادمان تلخ جنگ وجود دارد که توسط «دریویه» (Drivier) در سال ۱۹۳۶ ساخته شد و مادری را نشان می‌دهد که فرزندان کشته شده خود در جنگ را در آغوش کشیده است؛ یک فرزند برای فرانسه و دیگری برای آلمان.

کاخ راین

این ساختمان با شکوه و مجلل در مرز میدان جمهوری قرار داشته و با گنبدهای با ابهتش از زیباترین بناهای «شهر جدید» به شمار می‌رود. این ساختمان در بین سال‌های ۱۸۸۳ تا ۱۸۸۸ و به سبک نئو رنسانسی ساخته شد. «هرمان اگر» (Hermann Eggert) معمار این بنای ارزشمند، سعی داشت تا حضور قدرت آلمانی‌ها در استراسبورگ را در این سازه به نمایش بگذارد. امپراطور ویلهلم اول در اولین برخورد با کاخ راین از دیدن آن بسیار شگفت زده شد. با توجه به اینکه امپراطور کمی قبل از پایان ساخت بنا درگذشت، جانشین او یعنی ویلهلم دوم این مکان را تبدیل به اقامتگاه رسمی خود در زمان حضور در استراسبورگ کرد.

تئاتر ملی استراسبورگ

این ساختمان بین سال‌های ۱۸۸۸ تا ۱۸۹۹ و به سبک نئو کلاسیک ساخته شد تا محل اقامت نمایندگان امپراطور باشد. در سال ۱۹۱۱ از این بنا به عنوان ساختمان پارلمان استفاده شد و بعد از جنگ جهانی اول کنسرواتوار موسیقی استراسبورگ در آن مقیم گشت. این مکان که از سال ۱۹۷۲ با وزارت فرهنگ در ارتباط است، اولین تئاتر ملی به ثبت رسیده در فرانسه به حساب می‌آید.

کتابخانه دانشگاه

این ساختمان باشکوه نئو رنسانسی به طور رسمی از ۲۹ نوامبر سال ۱۸۹۵ کتابخانه امپراطوری را در خود جای داد. امپراطور ویلهلم اول حدود ۴,۰۰۰ جلد از کتاب‌های مجموعه شخصی خود را به این کتابخانه اهدا کرد. در سال ۱۸۷۵، اینجا با ۳۸۶,۰۷۳ جلد کتاب، چهارمین کتابخانه بزرگ آلمان به شمار می‌رفت. این مجموعه در بمباران جنگ جهانی دوم تخریب شد اما با توجه به اینکه قسمت زیادی از کتاب‌ها به مکانی امن انتقال داده شده بودند نسخه‌های اصلی هنوز سالم هستند.

کلیسای سن پل

این کلیسای نئو گوتیک در بین سال‌های ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۷ توسط معماری به نام «لوئیس مولر» (Luis Muller) ساخته شد. این کلیسای جامع با دو منار مخروطی بلندش کل منطقه امپراطوری آلمانی‌ها را زیر پای خود داشت و راهروی اصلی آن بیش از ۳۰۰۰ عبادت کننده را در خود جای می‌داد. از سال ۱۹۱۸ این کلیسا وقف مذهب پروتستان شد.

ایستگاه مرکزی

این ایستگاه به نمونه همتای خود در شهر متز شباهت زیادی دارد و توسط سران آلمانی برای رفع نیازهای ارتش ساخته شد. در سال ۱۸۸۳ معماری برلینی به نام «یوهان ادوارد» (Johann Eduard) ایستگاه را طراحی کرد و این امر اولین قدم در راستای ایجاد محور بسیار مهم و بین‌المللی پاریس-وین و بازل-کولون بود. دو پنجره با شیشه‌های رنگی، شکوه و عظمت آلمان و همچنین اتحاد آلزاس با امپراطوری را به نمایش می‌گذاشتند. ایستگاه قطار مرکزی اخیراً تحت نوسازی‌های وسیعی قرار گرفت که از این میان می‌توان به پوشش شیشه‌ای سقف اشاره کرد.