15 جاذبه‌ گردشگری ریودوژانیرو که شما را مسحور می کنند

شهر ریودوژانیرو که بین کوه‌ها و دریا قرار دارد، یونسکو در سایت میراث جهانی از آن به‌ عنوان مکانی فوق‌العاده زیبا در میان بزرگ‌ترین شهرهای دنیا نام برده است. 

چنین تحسین و تمجیدی از سوی سازمان یونسکو صرفاً به دلیل مناظر طبیعی نیست؛ بلکه چشم‌انداز فرهنگی شهر و ترکیب معماری و فضای سبز آن نیز از جمله دلایل آن هستند. ریودوژانیرو دومین شهر بزرگ برزیل است و از ۱۷۶۳ تا ۱۹۶۰ میلادی، پایتخت این کشور بود. این شهر توسط استعمارگران پرتغالی در اواسط دهه‌ی ۱۵۰۰ پایه‌گذاری شد و به‌عنوان بندرگاهی برای حمل و نقل طلا از معادن داخلی مورد استفاده قرار گرفت. به نظر می‌رسد ریو همواره در طول تاریخ نسبت به دارایی‌های خود، مانند کوه شوگرلوف بر فراز بندر و سواحل وسیع هلالی شکلش که همگی جزو برترین جاذبه‌های گردشگری این شهر هستند، آگاه بوده است. این چشم‌اندازهای بینظیر در کنار ساختمان‌های باشکوهی که هر یک به دوره‌ای از تاریخ ریو تعلق دارند، در توسعه‌ی این شهر به عنوان مقصد اصلی برزیل نقش به سزایی داشته‌اند. با ما همراه باشید تا در ادامه با مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری ریودوژانیرو آشنا شوید.

1. کوه شوگرلوف

کوه شوگرلوف (Sugar Loaf) که در ارتفاع ۳۹۴ متری از سطح بندر قرار دارد، از طریق مسیر خاکی باریکی به شهر متصل است. با یک تله‌کابین از «پارک ژنرال چیبورسو» (Praça General Tibúrcio)  ابتدا به قله «اورکا» رفته و سپس با یک خط دیگر از آنجا به بالای قله شوگرلوف می‌رسید. از اینجا تمام سواحل کوهستانی، خلیج و جزایری که دور تا دور این کوه را احاطه کرده‌اند، خواهید دید. در کوهپایه این ناحیه، ساحلی به امتداد صد متر با نام «پرایا دا اورکا» (Praia da Urca) به چشم می‌خورد که در نزدیکی مرکز شهر ریو، در میان تپه «کاراجو کوئو» (Cara de Cão) و کوه شوگرلوف قرار دارد. بر فراز این تپه نیز سه دژ نظامی وجود دارد که از این میان فقط دژ ستاره‌ای شکل «سائو ژائو» (São João)، متعلق به قرن شانزدهم، برای بازدید عمومی است.

2. مجسمه مسیح منجی

مجسمه‌ مسیج منجی  (Christ the Redeemer) بدون شک یکی از نمادهایی است که همه‌ی مردم دنیا با آن ریودوژانیرو را می‌شناسند. مسلماً سفر به برزیل بدون بازدید از این جاذبه‌ نمادین کامل نخواهد بود. این مجسمه، بزرگترین مجسمه به سبک هنر نو در جهان، ساخته شده توسط «پاول لندووسکی» (Paul Landowski) مجسمه‌ساز فرانسوی–لهستانی، محسوب می‌شود. اما نکته بسیار چشم‌گیر آن است که این مجسمه در بالای کوه ۷۱۰ متری کورکووادو (Corcovado) قرار دارد. می‌توانید عظمت مجسمه را درک کنید؟ برای رسیدن به مجسمه باید مسیری ۳.۵ کیلومتری را با ون، قطار کابلی یا کوهپیمایی طی کنید. درون پایه ۸ متری این مجسمه، کلیسای کوچکی قرار دارد که در آن مراسم ازدواج و تعمید نیز برگزار می‌شود.

3. کارناوال‌ ریو

یکی از مشهورترین جشن‌هایی که پیش از دوره‌‌ی پرهیز و روزه‌داری برگزار می‌شود و به‌اندازه‌ی جشن‌های مرسوم ونیز و نیواورلان شناخته شده است، کارناوال‌هایی هستند که زمستان هر سال در ریودوژانیرو برگزار می‌شوند. این جشن‌ها بلافاصله بعد از آغاز سال نو برگزار می‌شوند، اما شکوه و جلال این مراسم‌‌ها چهار روز قبل از چهارشنبه خاکستری به اوج خود می‌رسد که صدها هزار تماشاگر را برای دیدن رژه‌های خیابانی، جشن‌های سامبا (نوعی رقص برزیلی) و نمایش‌های متنوع دیگر به خود جذب می‌کند. سایر شهرهای برزیل نیز چنین کارناوالی را برگزار می‌کنند؛ همچنین در شهرهای باهیا (Bahia) و رِسیفی (Recife) نیز این اقدام یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای توریستی به شمار می‌رود، اما کارناوال ریو پرشکوه‌ترین آن هاست. جذاب‌ترین بخش این کارناوال‌ها، رژه و هنرنمایی هنرآموزان مدارس سامبا به شمار می‌رود که در یک مکان مشخص که توسط اُسکار نیيِمایر (Oscar Niemeyer) معمار مشهور برزیلی طراحی شده برگزار می‌شود. سامبادرومو (Sambódromo)، نام محل مخصوص برگزاری این رژه طولانی است که صندلی‌های آن همچون یک استادیوم ورزشی به گونه‌ای طراحی شده که ۵۰ هزار تماشاگر به راحتی می‌توانند رقصنده‌هایی را که با لباس‌های پر زرق و برقشان با یکدیگر رقابت می‌کنند را تماشا کنند. طول مسیر رژه ۷۰۰ متر و عرض آن نیز ۱۳ متر است. از این محل اولین بار در سال ۱۹۸۴ استفاده شد و در حال حاضر به محلی برای برگزاری بازهای المپیک سال ۲۰۱۶ تبدیل شده است.

4. ساحل کوپاکابانا

در جهان شهرهای اندکی وجود دارند که از نعمت یک ساحل زیبای شنی در قلب شهر برخوردار باشند، چه برسد به ساحلی که به طول ۴ کیلومتر یک طرف مرکز شهر را به طور کامل در برگرفته باشد. چند قدم آن طرف‌تر از ساحل کوپاکابانا (Copacabana)، خیابان آتلانتیکا، خیابان نوسا سنیورا دوکوپاکاپانا و خیابان‌های کوچک‌تری قرار دارند که ساختمان‌های مجلل و باشکوه برجای مانده از قرن‌های گذشته، هتل‌های مناسب و رستوران و کافه‌های محبوب را در خود جای داده است. کاخ مشهور کوپاکابانا، پادشاه بلامنازع این منطقه و هتل‌های موجود در ریو که در دهه ۱۹۲۰ بنا شده است، اکنون به‌عنوان یک اثر ملی از آن یاد می‌شود. در سال ۱۹۳۳ کاخ کوپاکابانا یکی از لوکیشن‌های تصویربرداری فیلم «پرواز به سوی ریو» (Flying Down to Rio) و میزبان خانواده‌های اشرافی و ستاره‌های مشهور سینما بوده است. این کاخ یاد آور ایام گذشته‌ی قدرت، توانگری و زیبایی ریو در زمانی که پایتخت کشور برزیل به شمار می‌رفت می‌باشد. در جنوبی‌ترین بخش ساحل، دژ کوپاکابانا قرار دارد که قدمت آن به سال ۱۹۱۴ باز می‌گردد و صحنه‌ی شورش افسرانی بود که در سال 1922 این قلعه را به تصرف خود درآوردند و آن را به توپخانه‌ای بر فراز شهر بدل کردند.

5. پارک ملی تیجوکا

پارک ملی تیجوکا یا «چیژوکا» (Tijuca National Park) که در حوالی مجسمه مسیج منجی قرار گرفته است، از جنگل تیجوکا و چندین منظره مشرف بر شهر حفاظت می‌کند. برای بازدید از پارک باید در اواسط راه از قطاری که به مقصد کورکووادو حرکت می‌کند، پیاده شده و در مسیر جاده‌ای که از درون جنگل می‌گذرد به گشت و گذار بپردازند. جنگل سه هزار و سیصد هکتاری تیجوکا، یکی از بزرگ‌ترین جنگل‌های درون شهری جهان به حساب می‌آید که در اواخر 1850 بر روی زمین‌هایی که به دلیل کشت بی رویه قهوه نابود شده بودند، ایجاد شد تا از چشمه‌هایی که آب شهر را تأمین می‌کردند، حفاظت کند. اغلب درختان این جنگل از گونه بومی این منطقه می‌باشند و زیستگاهی برای میمون‌های کاپوچین (Capuchin)، کواتیس (نوعی راکون برزیلی)، پرندگان رنگارنگ توکان، شاهین‌ها، پروانه‌هایی با بال‌های آبی درخشان و بسیاری از گونه‌های جانوری دیگر مهیا کرده‌اند که ممکن است هنگام گشت و گذار در این جاده‌ها و مسیرهای پیاده‌روی با آن‌ها روبرو شوید.

در نزدیکی ایستگاه راه‌آهن کورکووادو (Corcovado)، لارگو دو بوچکاریو (Largo do Boticário)، یکی از تماشایی‌ترین میدان‌های شهر ریو قرار دارد که اطراف آن را خانه‌هایی به سبک دوران استعماری آمریکا احاطه کرده است. از عمارت «موهو دا ویستا شِنِزا» (Morro da Vista Chinesa)، واقع در ارتفاع ۳۸۰ متری بر فراز این شهر ساحلی قرار گرفته است مناظری از پارک شهرداری، باغ گیاه‌شناسی و بخش طویلی از قسمت جنوبی ساحل به چشم می‌خورد. همچنین مناظری از «میرنچه دونا مارتا» (Mirante Dona Marta)، منظره‌ای در برجستگی کوهی که بر فراز خلیج بوتافوگو (Botafogo Bay) قرار دارد نیز قابل مشاهده است. از چشمه‌های موجود در این جنگل آبشارهای متعددی سرازیر می‌شود که از این نمونه می‌توان به آبشار سی متری کاستاچینیا تونه (Cascatinha Taunay) اشاره کرد. ساختمان موزه آکیود (Museu do Açude) در میان باغ‌ پهناوری در نزدیکی این پارک واقع شده است و در آن کلکسیون با ارزشی از ظروف چینی شرکت وست ایندیا (West India)، تصاویری از مناظر قدیمی شهر ریودوژانیرو که توسط هنرمندان برزیلی و هنرمندان خارجی طراحی شده‌اند و آزولهو (azulejo)، کاشی‌های رنگی سنتی کشور پرتغال که متعلق به قرون هفدهم تا نوزدهم است، جمع آوری شده است.

6. پله‌ های سلارون

یکی از تازه‌ترین جاذبه‌های گردشگری شهر ریو، پله‌ های رنگارنگ «اسکاداریا سِلارون» (Escadaria Selarón) است که در سال ۱۹۹۰ جورج سلارون، هنرمند شیلی تبار به پاس خلق و خوی قابل احترام مردم برزیل به آن‌ها اعطا کرده است. جورج سلارین اقدام به تزئین پله‌های بی‌شمار موجود در مقابل درب خانه‌اش با موزاییک‌های ساخته شده از کاشی، سفال و آینه در رنگ‌های آبی، سبز و زرد (رنگ‌های پرچم کشور برزیل) کرده و این کار را تا آخرین روزهای زندگی خود در سال ۲۰۱۳ ادامه داد. سلارون کار خود را با کاشی‌های شکسته‌ای که از مصالح دور ریخته شده ساختمان‌های در حال ساخت و مخروبه‌های ساختمان‌های قدیمی جمع کرده بود آغاز کرد، اما از زمانی که این اقدام او مورد توجه گردشگران قرار گرفت، بسیاری از آن‌ها از سراسر جهان برای او سفال و کاشی می‌آوردند تا در کار خود از آن‌ها استفاده کند. در حال حاضر این ۲۵۰ پله با قطعاتی از کاشی‌ها و سفال و آینه‌ای که از بیش از ۶۰ کشور جهان گرد آمده، تزئین شده که ۱۲۵ متر از پله‌ها را به خود اختصاص داده است. این پله‌ها به یک لوکیشن محبوب برای فیلم‌برداری نیز تبدیل شده به طوری که در ویدئوی پیشنهادی المپیک ریو نیز تصویری از آن گنجانده شده است.

7. جزیره پاکوئتا

«جزیره پاکوئتا» یا «پاکتا» (Paquetá)، با مساحتی کمی بیش از یک کیلومتر مربع، در خلیج گوآنابارا (Guanabara Bay) واقع شده است که تا میدان «پانزدهم نوامبر» (Praça 15 de Novembro) با قایق حدود یک ساعت فاصله دارد. در اوایل دهه ۱۸۰۰، زمانی که جان ششم امپراتور پرتغالی، این جزیره را برای گذران تعطیلات تابستانی خود انتخاب کرد، این مکان به یک تفرجگاه شیک و مد روز تبدیل شد (زمانی که ارتش ناپلئون پرتغال را اشغال کرد این جزیره مستعمره برزیل به مقر امپراتوری پرتغالی در سال ۱۸۰۸ تبدیل شد)، سولار دل ری (Solar del Rey)، قصری که جان ششم اغلب اوقات در آن اقامت داشت، از جمله ساختمان‌های قدیمی و جذابی است که کلیسای «سائو روژ» (São Roque) متعلق به سال ۱۶۹۸ و خانه خوزه بونیفاسو (José Bonifácio)، پدر استقلال برزیل را نیز  شامل می‌شود. هیچ خودرویی اجازه ورود به این قصر را ندارد، در عوض گردشگران می‌توانند با پای پیاده، با اجاره دوچرخه و یا کالسکه‌ای که با اسب کشیده می‌شود در آن به گشت و گذار بپردازند. در این محل می‌توانید پس از پیدا کردن مکان‌ مناسبی که ماهی تازه کباب شده ارائه می‌کند منتظر مانده و در همین حین با دستان خود بر روی شن‌های ساحل نقاشی بکشید.

8. پارک پاسیو پابلیکو و سینلاندیا

پاسیو پابلیکو، پارک خوش منظره و زیبایی در امتداد ساحل «آونیدا بیرا مار» (Avenida Beira-Mar) است که طراحی آن در سال ۱۷۷۹ توسط گروهی از هنرمندان انجام شد. این پارک، قدیمی‌ترین پارک عمومی برزیل و یکی از قدیمی‌ترین پارک‌های آمریکا محسوب می‌شود، جای جای این پارک پر از مجسمه‌های «مستر والنتیم» (Mestre Valentim) و آلاچیق‌هایی با نقاشی‌هایی از «لئوناردو خوآکیم»، دو نفر از طراحان این پارک است. ورودی باروک (Baroque entrance)، پلکان سنگی، فواره‌ها و مجسمه‌هایی از چهره‌های اساطیری، مهم‌ترین بخش این فضای سبز گسترده محسوب می‌شود. در قسمت شرقی این پارک و در امتداد خلیج، پارک فلامینگو (Parque do Flamengo) و مارینا داگلوریا (Marina da Glória) قرار دارد، با باغ‌هایی که توسط بورل مارکس و مومنتو آوس موتوس (Monumento aos Mortos) به‌عنوان یک بنای یادبود مدرنیست از افرادی که در جنگ جهانی دوم از دست رفته‌اند طراحی شده‌اند. در بخش‌های شمالی پارک فلامینگو، موزه هنرهای مدرن قرار گرفته است. در مجاورت پاسیو پابلیکو، منطقه سینلاندیا (Cinelândia) قرار دارد. این منطقه یکی از مراکز فرهنگی و سیاسی شهر ریو به حساب می‌آید و پر از ساختمان‌های دولتی باشکوهی است که قدمت آن به دهه‌های اول قرن بیستم و پس از آنکه ریو به پایتخت برزیل تبدیل شد، بازمی‌گردد. آکادمی ادبی برزیل در یکی از ساختمان‌های موجود در آونیدا پرزیدنت ویلسون قرار دارد که همچون عمارت پتی تریانو در محوطه کاخ ورسای (Versailles) مدل‌سازی شده است. این ساختمان توسط دولت فرانسه در سال ۱۹۲۳ برای محافظت از جامعه‌ای که در اواخر قرن نوزدهم توسط گروهی از نویسندگان و شاعران با الهام از فرهنگستان فرانسه تأسیس شده بود اختصاص داده شد. هدف از تأسیس این جامعه، حفاظت از زبان پرتغالی برزیلی و نیز ارتقاء ادبیات برزیل است.

9. سواحل ایپانما و لبلون

در چهار کیلومتری کوپاکابانا، ساحل ایپانما و لبلون قرار دارد که به‌وسیله کانال یاردیم دو آلا (Jardim de Alá Canal) که آب دریاچه کم عمق لگا رودریگو فریتاس (Lagoa Rodrigo de Freitas) را تخلیه می‌کند، از هم جدا شده‌اند. در مجاورت این تفرجگاه ساحلی، هتل‌های بزرگ، کافه‌های کنار خیابانی و رستوران‌های بسیاری قرار دارد. این دو منطقه، اگرچه بیشتر به دلیل سواحل زیبای آن شناخته شده است اما با این حال به لحاظ فرهنگی نیز غنای فراوانی دارند و در آن چند گالری‌ هنری و یک تئاتر آوانگارد نیز وجود دارد. هر یکشنبه پراکا دو کوانتال (Praça de Quental) در لبلون، میزبان بازار مخصوص عتیقه‌جات و پراکا جنرال اوساریو نیز محل بازار فروش صنایع دستی، موسیقی، هنر و غذاهای محلی یکشنبه بازار فیرا دو آرتساناتو دو ایپانماست. در کنار سواحل «لگا رودریگو فریتاس» (Lagoa Rodrigo de Freitas) چندین پارک‌ و باشگاه‌ ورزشی قرار دارد. موقعیت این سواحل برای ورزش قایق‌رانی ریگاتا و سایر ورزش‌های آبی مناسب است. در ضلع غربی این دریاچه، یاردیم بوتانیکو (باغ گیاه‌شناسی) قرار دارد که بیش از ۵ هزار گونه گیاهی از سراسر جهان، از جمله نیلوفرهای آبی و دیگر گیاهان منطقه آمازون در آن گردآوری شده است.

10. کلیسای نوسا سینیورا دو کارمو و مونته دو کارمو

کلیسای محلی «نوسا سینیورا دو کارمو» از سال ۱۸۰۸ تا ۱۸۸۹ نیایشگاه کوچک و کلیسای جامعی برای مسیحان محسوب می‌شد تا زمانی که در سال ۱۹۷۶، کلیسای مدرن دیگری جایگزین آن شد. کلیسای دیگری نیز با نام مونته دو کارمو (Monte do Carmo) در آن حوالی وجود دارد که از سال ۱۷۵۵ آغاز به کار کرده است. از ویژگی‌های برجسته این کلیساها می‌توان به نمای باروک، درگاه سنگی و کنده‌کاری‌های سفید و طلایی رنگ آن که کار دست «مستر والنتیم» در کلیسای کوچک نویشیت (Chapel of the Novitiate) است اشاره کرد. کلیسای جامع قبلی که قدمت آن به سال ۱۷۶۱ باز می‌گردد نیز سرشار از کنده‌کاری‌های هنرمندانه‌ای بوده و دارای یک محراب بلند از جنس نقره است. در خیابان مجاور، تنها خیابان بازمانده در شهر، کلیسای کوچک نوسا سینهورا دو کابو دا بوآ اسپرانسه (بانوی امید نیک ما)(Nossa Senhora do Cabo da Boa Esperança)  قرار دارد.

11. محله سانتا ترزا

سانتا ترزا (Santa Tereza)، منطقه‌ای پرشیب، با خیابان‌هایی خلوت و خانه‌هایی با قدمت صد ساله است که خاص‌ترین محله در شهر ریو به حساب می‌آید. کافه‌ها و رستوران‌های این مکان، محل مورد علاقه هنرمندان و روشنفکرانی است که به فضایی غیر متعارف گرایش دارند. هرچند بیشترین جذابیت این منطقه، گشت و گذار در خیابان‌های خوش منظره آن است اما جاذبه‌های گردشگری دیگری نیز وجود دارد که از آن جمله می‌توان به کلیسای محل و صومعه سانتا ترزا که قدمت آن به سال ۱۷۲۰ بازمی‌گردد، اشاره کرد. در موزه «چاکارا دو سیو» (Chácara do Céu) کلکسیونی هنری از آثار برجسته مدرن، از جمله آثار پیکاسو، میرو، ماتیس و نیز مجسمه‌هایی چینی متعلق به قرون هفدهم تا نوزدهم گردآوری شده است. پارک داس روئینز (Parque das Ruínas) که در مجاورت این موزه قرار دارد در حوالی یک عمارت اعیانی قرار گرفته که نیازمند بازسازی است و به محلی برای برگزاری مراسم‌های هنری، موسیقی و نمایشی تبدیل شده است.

12. کاخ کوئینتا دا بوآ ویستا

باغ‌ها، ویلاها و کاخ‌های شاهانه‌ی سائو کریستوو (São Cristóvão) در حال حاضر به پارک‌های عمومی و موزه‌هایی تبدیل شده‌اند که مهم‌ترین آن‌ها «کوئینتا دا بوآ ویستا» (Quinta da Boa Vista) نام دارد. در طی سال‌های ۱۸۰۸ تا ۱۸۸۹، این کاخ محل اقامت خانواده سلطنتی بوده است و بعدها تغییر کاربری داده و در قالب کاخ «سائو کریستوو» بازسازی شده است. در این کاخ یک موزه ملی قرار دارد که در آن بزرگ‌ترین کلکسیون‌های جانوری، گیاه‌شناسی، قوم نگاری و باستان‌شناسی کشور گردآوری شده و در مجموع شامل بیش از یک میلیون نمونه از این آثار است. در این پارک بزرگ، باغ‌هایی با دریاچه، جنگل‌های کوچک و چندین غار وجود دارد که گردشگران می‌توانند با استفاده از خط راه‌آهن مینیاتوری به آن‌ها دسترسی یابند. به علاوه درون این پارک یک باغ وحش وجود دارد که بیش از دو هزار گونه از پستانداران، پرندگان و خزندگان از برزیل و سراسر جهان در آن نگه‌داری می‌شود.

13. سائو بنتو

بر روی تپه‌ای بر فراز بندر، کلیسا و صومعه سائو بنتو (São Bento)، یکی از برجسته‌ترین مجتمع‌های بندیکتین (Benedictine) در برزیل قرار دارد. کلیسای اصلی که در سال ۱۶۱۷ بنا شده هیچ‌گونه راهروی نداشته است تا اینکه در نیمه دوم قرن هفدهم با افزودن هشت کلیسای کوچک در مجاورت آن بر وسعت آن افزوده شد. بهترین هنرمندان طبقه بندیکتین در تزئین داخلی این بنا دست داشته‌اند. کنده‌کاری‌های بی‌شمار این بنا که تمام سطوح دیوار و کف ساختمان را پوشش داده‌ است، عمدتاً کار دست یک راهب به نام دومینگوس دا کنکیکو (Domingos da Conceição) بوده است که مسئولیت ساخت مجسمه چهره‌های «سنت بنکدیت» و «سنت اسکلاستیکا» بر روی محراب بلند این ساختمان را نیز بر عهده داشته است. این کلیسای کوچک توسط «مستر والنتیم» نقره کاری شده است و تعداد ۱۴ نقاشی از «ریچارد دو پیلار» که مهم‌ترین نقاش بندیکتین برزیل استعماری محسوب می‌شد در این کلیسا قرار گرفته است. شاهکار او، سینهور دوس ماتریوس (مصائب مسیح) (Senhor dos Martírios)، در اتاق نگه‌داری از اشیاء گران‌بها در مجاورت تالار این صومعه قرار دارد.

14. سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا

ساختمان سائو فرانسیسکو دا پنیتنسیا (São Francisco da Penitência) به سه بخش با سه ورودی مجزا تقسیم شده است و نمای ساده و بی آرایه این کلیسا، غنای درونی و تزئینات بی‌نظیر داخل این بنا را در خود پنهان داشته است. فضای درونی که ساخت آن در سال ۱۶۵۷ آغاز و در سال ۱۷۷۳ به پایان رسید، نمونه کم نظیری از کنده‌کاری‌های چوبی با طلاکاری‌های بدیع به شمار می‌رود. از هنرمندانی که در تزئین فضای درونی این کلیسا مشارکت داشته‌اند می‌توان به «مانوئل» و «فرانسیسکو خاویر دو بریتو» (Francisco Xavier de Brito) اشاره کرد که از مجسمه‌سازان و منبت‌کاران پرتغالی محسوب می‌شوند. آن‌ها سبک کاری بسیار مشابهی داشته‌اند که بریتو (Brito) نام دارد و در این سبک از اشکال تزئینی که «آلجینیدیو» و دیگر استادان باروک برزیلی را تحت تأثیر قرار داده به کار گرفته می‌شود. سقف این بنا دارای ابتدایی ترین نقاشی‌های خطای چشم (ترمپلوی) در برزیل است که در سال ۱۷۳۶ کار آن به اتمام رسید. این نقاشی‌ها اثر «کائتانو دا کاستا کوئیلو» (Caetano da Costa Coelho) بوده است، او بعدها نقاشی سقف شبستان را نیز به همان سبک انجام داد.

15. کلیسای جامع سن سباستین

ادگار فونسکا (Edgar Fonseca)، معماری که کلیسای جامع جدید ریو را طراحی کرده است، با الهام از اهرام مایان، اشکال رو به بالای آن را در یک بافت مدرن و امروزی گنجاند. نوسا سینهورا دو کارمو، در طی سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۹ ساخته شد و اغلب با نام کلیسای جامع جدید شناخته می‌شود تا از کلیسای جامع قدیمی تمایز داده شود. کلیسا جامع سن سباستین در فضای داخلی ۹۶ متری خود  دارای ۵ هزار صندلی می باشد. چهار پنجره شیشه‌ای رنگی با ارتفاع ۶۴ متری از کف ساختمان تعبیه شده است تا فضای داخلی این کلیسا با نورهای طبیعی، روشن کند. فضای درونی این کلیسا در شب، به‌وسیله یک فانوس دریایی که در افق مرکزی کلیسا قرار دارد روشن می‌شود. ریودوژانیرو، شهری در میان خلیج دریا و کوه‌هاست و جاذبه‌های گردشگری بسیار گسترده‌ای دارد به طوری که به جز تعداد معدودی از این منطقه‌ها، دسترسی محلی به بسیاری از آن‌ها ممکن نیست. خوشبختانه، سامانه حمل‌ونقل متروی ریو از سرعت و کفایت بالایی برخوردار است به طوری که بهترین هتل‌های اقامت گردشگری در سواحل ایمن در مجاورت کوپاکابانا و ایپانما و در میان رستوران‌ها و مغازه‌هایی قرار گرفته که دسترسی آسانی به مترو دارند. انتخاب دیگر، بوتافوگو است، یک منطقه مسکونی در مجاورت کوپاکابانا و در نزدیکی ایستگاه تله کابین کوه شوگرلوف.