ویکتور امانوئل دوم چگونه پادشاهی ایتالیا را به دست آورد؟

ویکتور امانوئل دوم، در چهاردهم مارس سال ۱۸۲۰ در تورین، در پادشاهی ساردینیا متولد شد و اولین پادشاهی شد که بر ایتالیای متحد شده حکومت کرد.

ویکتور امانوئل دوم پادشاه ساردینیا-پیدمونت بود و اولین پادشاهی شد که در ایتالیای یکپارچه حکمرانی کرد. او در دربار پدرش «چارلز آلبرت» بزرگ شد و از تحصیلات سنتی پادشاهی برخوردار بود که روی آموزش‌های مذهبی و نظامی تأکید داشت. امانوئل دوم با یکی از عموزادگان خود به نام «ماریا آدلاید» که دختر یک دوک اتریشی بود، ازدواج کرد. بعد از انقلاب سال ۱۸۴۸، وقتی جنگ با اتریش آغاز شد، ویکتور امانوئل دوم فرماندهی بخشی از لشکر را به عهده داشت. او در این جنگ خود را به عنوان سربازی شجاع ولی ژنرالی بی‌تفاوت نشان داد.

او که بعد از کناره‌گیری پدرش به تخت رسید، موقعیتش را با سرکوب جمهوری‌خواهان چپ تقویت و به اتریش غرامت پرداخت کرد که برای ایتالیا خسارت و خفت جبران ناپذیری دربرداشت. در نوامبر سال ۱۸۵۲، او تصمیمی خطیر گرفت که دولت را به کنت توانا و مصممی به نام «کاوور» (Cavour) بسپارد. مانورهای ماهرانه او در طی چند سال امانوئل دوم را به پادشاهی ایتالیا رساند. در جنگ‌های «مجنتا» (Magenta) و «سولفرینو» (Solferino) که نتیجه مشخصی داشتند، او خودش سپاه پیدمونت را رهبری کرد و پس از آتش بس «ویلافرانکا» (Villafranca)، امانوئل در برابر کاوور که قصد داشت به تنهایی جنگ را ادامه دهد، خویشتن‌داری ارزشمندی نشان داد. سال بعد، ویکتور امانوئل پنهانی «گاریبالدی» را در فتح سیسیلی و ناپل تشویق کرد و سپس ارتش پیدمونتی خود را به قلمرو پاپ برد تا در برابر تکفیر «پیوس نهم» با گاریبالدی متحد شود.

بعد از مرگ کاوور در سال ۱۸۶۱، ویکتور امانوئل دوم نقشی مستقیم‌تر در دولت بازی کرد و علی‌رغم شکست‌هایش دو پیروزی بزرگ داشت: به دست آوردن ونیز از طریق جنگ در کنار پروس بیسمارک در سال ۱۸۶۶ و رم بعد از عقب نشینی فرانسه در سال ۱۸۷۰. اشغال رم به عنوان پایتخت ملی با مخالفت شدید پیوس نهم روبه‌رو شد تا حدی که او تمام درخواست‌های مصالحه با او را رد کرد و هرگز ملاقاتی بین آن دو اتفاق نیفتاد. با این وجود بعد از مرگ امانوئل دوم در نهم ژانویه سال ۱۸۷۸ در رم، پیوس اجازه داد پیکرش را در پانتئون دفن کنند.