جاهای دیدنی شیلی؛ از بیابان آتاکاما تا جزیره ایستر

راهنمای کامل جاهای دیدنی شیلی را بخوانید؛ از جزیره ایستر و بیابان آتاکاما تا پارک ملی تورس دل پاین و غارهای مرمری.

جاهای دیدنی شیلی

شیلی، کشوری باریک و بلند در امتداد ساحل غربی آمریکای جنوبی، یکی از شگفت‌انگیزترین مقاصد گردشگری طبیعی در جهان است. این سرزمین، از بیابان خشک آتاکاما در شمال تا یخچال‌های باشکوه پاتاگونیا در جنوب، گستره‌ای از اقلیم‌ها، مناظر و زیست‌بوم‌های متنوع را در خود جای داده است. چنین تنوعی، شیلی را به مقصدی منحصربه‌فرد برای طبیعت‌گردان، کوهنوردان، عکاسان و پژوهشگران تبدیل کرده است؛ جایی که هر منطقه، تجربه‌ای متفاوت و منحصربه‌فرد از زیبایی‌های زمین را پیش چشم گردشگر می‌گذارد. از مجسمه‌های سنگی موآی در جزیرهٔ ایستر گرفته تا قله‌های گرانیتی تورِس دل پاین. این کشور، به‌لحاظ جغرافیایی و البته از نظر تاریخی و زیست‌محیطی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. بسیاری از مناطق دیدنی شیلی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌اند و تحت حفاظت ملی قرار دارند.

اگر قصد دارید در تور شیلی شرکت کنید، در ادامه فهرستی از بهترین جاهای دیدنی شیلی را برای شما آورده‌ایم.

۱. پارک ملی تورس دل پاین

«پارک ملی تورِس دل پاین» (Torres del Paine National Park) در «منطقهٔ ماگالانِس و آنتارکتیکای شیلی» (Magallanes and Chilean Antarctica) در جنوب کشور، یکی از برجسته‌ترین و چشم‌نوازترین مناطق حفاظت‌شدهٔ آمریکای جنوبی است که با چشم‌اندازهای خیره‌کننده از قله‌های گرانیتی، یخچال‌های طبیعی، دریاچه‌های فیروزه‌ای، رودخانه‌های خروشان و دشت‌های بادخیز، میان طبیعت‌گردان، کوهنوردان، عکاسان و پژوهشگران محبوبیت دارد. این پارک نام خود را از سه برج سنگی نمادین گرفته است که در زبان بومی به‌معنای «برج‌های آبی» هستند و به‌عنوان نماد بصری پاتاگونیا شناخته می‌شوند.

مسیر پیاده‌روی «دبلیو» (W Trek)، به‌طول حدود ۷۰ کیلومتر، از مهم‌ترین جاذبه‌های پارک است؛ مسیری هیجان‌انگیز که گردشگران را در طول چند روز از کنار یخچال گری (Grey Glacier)، کوه ال پاین گرانده (El Paine Grande)، دریاچهٔ پویه‌اوئه (Lago Puyehue) و جنگل‌های کوهستانی عبور می‌دهد. این منطقه زیستگاه گونه‌هایی چون گواناکو، روباه آندی، آهو جنوبی و پوما است و به‌دلیل تنوع زیستی‌اش، پژوهشگران و فعالان محیط‌زیست را مجذوب خود کرده است. امکانات اقامتی متنوعی از کمپ‌های ساده تا پناهگاه‌های کوهستانی و اقامتگاه‌های لوکس در پارک فراهم شده است و بازدیدکنندگان می‌توانند با رعایت اصول حفاظت محیط‌زیست، چند روزی را در دل طبیعت بکر سپری کنند. 

۲. بیابان آتاکاما

«بیابان آتاکاما» (Atacama Desert) در شمال شیلی، یکی از خشک‌ترین و منحصربه‌فردترین مناطق طبیعی جهان است؛ منطقه‌ای با مناظری فرازمینی، آسمانی شفاف و تنوع زمین‌شناسی. این بیابان پهناور، میان رشته‌کوه‌های آند و اقیانوس آرام گسترده شده است و به‌دلیل نبود رطوبت، شباهت زیادی به سطح مریخ دارد؛ تا جایی که ناسا از آن برای آزمایش تجهیزات فضایی استفاده کرده است. «درهٔ ماه» (Valle de la Luna) با صخره‌های فرسایش‌یافته و رنگ‌های متغیر خاک، هنگام غروب به یکی از زیباترین مناظر عکاسی در شیلی تبدیل می‌شود.

از دیگر جاذبه‌های منطقه می‌توان به آب‌فشان‌های ال تاتیو (Géiseres del Tatio)، دریاچه‌های نمکی مانند سالار دِ آتاکاما (Salar de Atacama) و تالاب‌های مرتفعی چون میسکانتی (Miscanti) اشاره کرد که زیستگاه پرندگان زیبای بال‌آتشی آندی هستند. آسمان شب آتاکاما، به‌دلیل نبود آلودگی نوری و ارتفاع زیاد، از شفاف‌ترین آسمان‌های جهان برای رصد ستارگان است. شهر «سن پدرو دِ آتاکاما» (San Pedro de Atacama)، به‌عنوان پایگاه اصلی گردشگری، امکانات اقامتی و تورهای طبیعت‌گردی را در اختیار بازدیدکنندگان قرار می‌دهد. 

۳. جزیره ایستر

«جزیره ایستر» (Easter Island)، واقع در اقیانوس آرام جنوبی و در حدود ۳,۵۰۰ کیلومتری سواحل شیلی، یکی از اسرارآمیزترین و منحصربه‌فردترین مقاصد گردشگری جهان است. این جزیرهٔ آتشفشانی که با نام بومی «راپا نوی» شناخته می‌شود، به‌واسطهٔ صدها مجسمهٔ سنگی عظیم‌الجثه به نام «موآی» شهرت جهانی یافته است. این تندیس‌ها که بین قرن‌های دهم تا شانزدهم میلادی توسط تمدن بومی جزیره ساخته شدند، با ارتفاعی تا ۱۰ متر و وزنی بالغ بر ۸۰ تن، نمادهایی از نیاکان و ساختار اجتماعی آن دوران به شمار می‌آیند. پارک ملی راپا نوی که بخش عمدهٔ جزیره را در بر می‌گیرد، در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده و شامل مکان‌هایی چون آهو تونگاریکی (Ahu Tongariki؛ صفی از ۱۵ موآی بازسازی‌شده)، رانو راراکو (Rano Raraku؛ محل تراش مجسمه‌ها) و دهانهٔ آتشفشانی رانو کائو (Rano Kau) است.

جزیره همچنین دارای غارهای سنگی، نقاشی‌های دیواری و بقایای سکونتگاه‌های باستانی است که جلوه‌ای از فرهنگ زنده و پویای بومیان را به نمایش می‌گذارد. با وجود موقعیت جغرافیایی دورافتاده، جزیره ایستر سالانه میزبان هزاران گردشگر است که برای تماشای این میراث باستانی، مناظر طبیعی بکر و آسمان شفاف شب به آن سفر می‌کنند. دسترسی به جزیره تنها از طریق پرواز مستقیم از سانتیاگو امکان‌پذیر است و ظرفیت گردشگری آن به‌منظور حفاظت از محیط‌زیست و میراث فرهنگی، به‌صورت محدود مدیریت می‌شود.

۴. یخچال طبیعی سن رافائل

در اعماق پاتاگونیا، جایی که زمین به زمزمه‌ٔ یخ و باد گوش می‌سپارد، «یخچال سن رافائل» (San Rafael Glacier) چون دیواری آبی‌رنگ از زمان ایستاده است. این یخچال عظیم، با دیواره‌هایی که گاه تا ۷۰ متر ارتفاع دارند، در دل پارک ملی لاگونا سن رافائل واقع شده است و از دل کوهستان‌های پوشیده از مه، آرام‌آرام به سوی دریاچه‌ای سرد و بی‌صدا پیش می‌خزد.

گردشگران با قایق‌های یخ‌شکن، مسیر پرماجرایی را طی می‌کنند تا به نزدیکی این دیوار یخی برسند؛ جایی که صدای فرو ریختن تکه‌های یخ در آب، همچون طنین طبل‌های طبیعت، سکوت را می‌شکند. رنگ‌های آبی، سفید و خاکستری در سطح یخچال، با نور خورشید بازی می‌کنند و منظره‌ای خیال‌انگیز پدید می‌آورند. اینجا جلوه‌ای از عظمت طبیعت است و یادآور گذر زمان و شکنندگی زمین. سن رافائل، با هر ترک و شکاف، داستانی از هزاران سال انجماد و حرکت را روایت می‌کند؛ و در برابر آن، انسان تنها نظاره‌گری‌ است کوچک، مسحور و خاموش.

۵. رصدخانه پارانال

در دل بیابان آتاکاما، جایی که زمین از هر آلودگی نوری تهی‌ است و آسمان چون پرده‌ای بی‌نقص گسترده شده، «رصدخانه پارانال» (Paranal Observatory) همچون دیده‌بان خاموشی بر فراز کوهستانی خشک و بلند ایستاده است. این مرکز نجومی، یکی از پیشرفته‌ترین و دقیق‌ترین رصدخانه‌های جهان است که توسط رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) اداره می‌شود. مجموعه‌ای از تلسکوپ‌های عظیم، از جمله تلسکوپ بسیار بزرگ (Very Large Telescope - VLT)، در این مکان مستقرند تا ژرفای کیهان را کاوش کنند؛ از ستارگان دوردست گرفته تا کهکشان‌هایی که نورشان میلیون‌ها سال در راه بوده است.

بازدیدکنندگان، با هماهنگی قبلی، می‌توانند در تورهای علمی شرکت کنند و از نزدیک با تجهیزات پیچیده و معماری آینده‌نگر این مرکز آشنا شوند. اما آنچه پارانال را فراتر از یک مرکز علمی می‌برد، تجربه‌ٔ شب در آنجاست؛ جایی که با غروب خورشید، آسمان به صحنه‌ای بی‌نظیر بدل می‌شود. هزاران ستاره، سحابی، و کهکشان، با وضوحی خیره‌کننده در چشم ظاهر می‌شوند و انسان را به تأملی عمیق در جایگاه خود در هستی دعوت می‌کنند. پارانال مکانی برای پژوهش و معبدی‌ است برای ستایش آسمان؛ جایی که علم و زیبایی، سکوت و عظمت، در هم می‌آمیزند. در این نقطه از زمین، انسان به تماشاگر فروتن کیهان بدل می‌شود، و هر نگاه به آسمان، سفری‌ است بی‌پایان به ژرفای ناشناخته‌ها.

۶. کلیساهای چوبی چیلوئه

در دل جزایر چیلوئه «کلیساهای چوبی چیلوئه» (Churches of Chiloé) همچون نگهبانان زمان ایستاده‌اند. این بناهای چوبی زیبا، با معماری منحصر‌به‌فرد و جزئیات استادانه، بازتابی از ترکیب فرهنگ بومی و تأثیر مسیحیت اسپانیایی‌اند. بسیاری از آن‌ها در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌اند و با سقف‌های بلند، نماهای نقاشی‌شده و سازه‌های چوبی مقاوم، سال‌ها است در برابر باد و باران‌های جزیره مقاومت می‌کنند.

بازدیدکنندگان، با قدم گذاشتن در فضای داخلی و مشاهده طرح‌های دقیق و نورپردازی طبیعی، حس آرامش و شکوهی دیرپا را تجربه می‌کنند؛ جایی که تاریخ، فرهنگ و معماری بومی در هم می‌آمیزند و انسان را به تأملی در پیوند میان طبیعت و هنر دعوت می‌کنند.

۷. کاخ لا موندا

در قلب سانتیاگو، «کاخ لا مونِدا» (La Moneda Palace) همچون نمادی از تاریخ و قدرت ملی خودنمایی می‌کند. این بنا با نماهای کلاسیک، ستون‌های محکم و فضای باز اطراف، یادآور قرن‌ها تاریخ سیاسی شیلی است؛ جایی که تصمیم‌های سرنوشت‌ساز گرفته شده‌اند و تحولات بزرگ کشور شکل گرفته‌اند. هر سنگ و هر قاب پنجره در این کاخ، بازگوکننده قصه‌ای از سیاست، فرهنگ و هویت ملی است. بازدیدکنندگان می‌توانند در میان محوطه کاخ لا موندا به گشت‌و‌گذار بپردازند و شاهد مراسم نمادین تعویض نگهبانان باشند. 

کاخ لا موندا در اوایل قرن ۱۸ میلادی ساخته شد و در ابتدا به‌عنوان ساختمان ضرب سکه (Casa de Moneda) مورد استفاده قرار می‌گرفت. با گذر زمان، این بنا به مقر رسمی ریاست‌جمهوری شیلی تبدیل شد و مرکز تصمیم‌گیری‌های مهم سیاسی کشور شد. در طول تاریخ، لا مونِدا شاهد رویدادهای مهمی بوده است؛ از جمله کودتای سال ۱۹۷۳ که تحول سیاسی عمیقی را در شیلی رقم زد.

۸. میدان آرماس سانتیاگو

«میدان آرماس» (Plaza de Armas) همچون نقطه‌ای مرکزی و زنده از تاریخ و زندگی شهری، در دل سانتیاگو جای گرفته است. این میدان از زمان تأسیس شهر در سال ۱۵۴۱، مرکز فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بوده و هنوز هم شاهد تجمعات مردم، جشن‌ها و رویدادهای مهم است. ساختمان‌های تاریخی اطراف میدان، از جمله کلیسای جامع سانتیاگو و ساختمان‌های قدیمی دولتی، جلوه‌ای از معماری کلاسیک و هویت تاریخی شهر را پیشکش نگاه گردشگران می‌کنند.

پیاده‌روی در اطراف میدان آرماس یکی از جذابیت‌های سفر به سانتیاگو است؛ جایی که می‌توان مجسمه‌ها، فواره‌ها و فضای شهری پرجنب‌وجوشی را تماشا کرد. کافه‌ها و فروشگاه‌های اطراف میدان نیز ترکیبی از زندگی مدرن و سنت تاریخی‌اند.

۹. کلیسای جامع سانتیاگو

در ضلع شرقی میدان آرماس، «کلیسای جامع سانتیاگو» (Santiago Metropolitan Cathedral) با شکوهی تماشایی ایستاده است. این کلیسا با معماری نئوکلاسیک و نمایی با ستون‌ها و طاق‌های بلند، قلب مذهبی سانتیاگو را شکل می‌دهد و سال‌هاست میزبان مراسم دینی و رویدادهای مهم کشور بوده است.

فضای داخلی کلیسا با طاق‌های بلند، مجسمه‌ها و تزئینات هنری، هر گردشگری را متاثر می‌کند. بازدیدکنندگان می‌توانند در سکوت و آرامش داخل کلیسا قدم بزنند و با تاریخ، هنر و نقش مذهبی آن در شکل‌دهی به هویت سانتیاگو و شیلی آشنا شوند.

۱۰. تپه سن کریستوبال سانتیاگو

در شمال مرکز سانتیاگو، «تپه سن کریستوبال» (Cerro San Cristóbal) همچون نگهبانی سبز و بلند بر فراز شهر قد علم کرده است. این تپه بخشی از پارک متروپولیتن سانتیاگو است که از آن می‌توان در چشم‌اندازی پانورامیک از شهر، کوه‌های آند و فضای شهری غرق شد. بالای تپه، مجسمه بزرگ مریم مقدس با دستان باز، نمادی از ایمان و محافظت از شهر است.

بازدیدکنندگان می‌توانند با پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا استفاده از تله‌کابین و آسانسورهای تپه، به بالای آن برسند و از مناظر خیره‌کننده و فضای سبز لذت ببرند. در مسیر و بالای تپه، باغ‌های زیبا و مسیرهای طبیعی و آرامش‌بخش، فرصتی عالی برای فرار از شلوغی شهر هستند؛ جایی که طبیعت، سکوت و چشم‌انداز شهری با هم در هم می‌آمیزند.

۱۱. محله بلاویستا سانتیاگو

در شمال میدان آرماس، محله «بلاویستا» یا «بیاویستا» (Barrio Bellavista) همچون قلب هنری و فرهنگی سانتیاگو می‌تپد. این محله با ساختمان‌های رنگی، خیابان‌های پرجنب‌وجوش و کافه‌های کوچک و گالری‌های هنری، جلوه‌ای زنده از زندگی خلاق و معاصر شهر است.

شب‌ها، بلاویستا با نورپردازی‌ها و موسیقی زنده، فضایی پویا و جذاب دارد و گردشگران را به تجربه‌ای به‌یادماندنی از فرهنگ شهری دعوت می‌کند. در گوشه‌وکنار محله، دیوارنگاره‌ها و آثار هنری خیابانی، تاریخ و مدرنیته سانتیاگو را با هم تلفیق می‌شوند و در هر قدم، می‌توان داستانی تازه از خلاقیت و زندگی شهری را لمس کرد.

۱۲. موزه ملی هنرهای زیبا

در امتداد پارک جنگلی سانتیاگو، «موزه ملی هنرهای زیبا» (Museo Nacional de Bellas Artes) قرار دارد؛ یکی از مقاصد محبوب هنرمندان و علاقه‌مندان به فرهنگ و هنر در پایتخت شیلی. این ساختمان با گنبد شیشه‌ای چشم‌نواز و معماری نئوکلاسیک خود، از زیباترین بناهای پایتخت به شمار می‌رود و تأسیس آن به سال ۱۸۸۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که سانتیاگو در مسیر تبدیل‌شدن به مرکز هنری آمریکای جنوبی گام برمی‌داشت.

موزه میزبان مجموعه‌ای غنی از نقاشی‌ها، مجسمه‌ها و هنرهای تزئینی است که از دوره استعمار تا هنر معاصر را شامل می‌شود. آثار هنرمندان شیلیایی، همچون روبرتو ماتا Roberto) Matta) و پدرو لیرا (Pedro Lira)، در کنار آثار اروپایی و آمریکای لاتین، تصویری جامع از تکامل هنر را ارائه می‌دهند. بازدیدکنندگان با قدم زدن در تالارها و گالری‌ها، با سبک‌ها و تکنیک‌های مختلف، روایت‌های فرهنگی و اجتماعی شیلی و جهان را تجربه می‌کنند.

۱۳. موزه ملی تاریخ

در مرکز تاریخی میدان آرماس، «موزه ملی تاریخ» (Museo Histórico Nacional) برپا شده است تا داستان‌های شیلی را در گذر زمان روایت کند. این موزه در ساختمانی تاریخی از قرن ۱۸ جای گرفته است که خود بخشی از میراث معماری سانتیاگو به شمار می‌آید. درون موزه، مجموعه‌ای غنی از اشیای تاریخی، اسناد، لباس‌ها و آثار فرهنگی، بازدیدکنندگان را با مسیر شکل‌گیری کشور، مبارزات استقلال، تحولات سیاسی و زندگی روزمره مردم شیلی آشنا می‌کند. 

ساختمان موزه ملی تاریخ جلوه‌ای است از معماری نئوکلاسیک و دوران استعماری شیلی. نمای سنگی آن با ستون‌ها و پنجره‌های متقارن، حسی از وقار و استواری را منتقل می‌کند و یادآور اهمیت تاریخی میدان آرماس است. داخل ساختمان نیز تالارهای روشن و سقف‌های بلند، بر شکوه موزه افزوده‌اند.

۱۴. موزه خاطره ها و حقوق بشر

در نزدیکی میدان آرماس، «موزه خاطره‌ها و حقوق بشر» (Museo de la Memoria y los Derechos Humanos) به شکلی تأثیرگذار، روایتی تلخ و ارزشمند از تاریخ معاصر شیلی را بازگو می‌کند. این موزه به یاد قربانیان کودتای ۱۹۷۳ و دوره دیکتاتوری پینوشه ساخته شده و هدفش آموزش، یادآوری و ترویج احترام به حقوق بشر است.

فضای داخلی موزه با طراحی مدرن و استفاده هوشمندانه از نور و صدا، به خلق تجربه‌ای عاطفی منتهی می‌شود. بازدیدکنندگان با مشاهده اسناد، عکس‌ها و ویدئوهای تاریخی، با داستان‌های فردی و جمعی قربانیان آشنا می‌شوند و ضمن این تجربه تلخ اما مهم، اهمیت آزادی، عدالت و مسئولیت اجتماعی درک می‌شود.

۱۵. خانه های رنگارنگ والپارایسو

در تپه‌های شیب‌دار شهر «والپارایسو» (Valparaíso)، خانه‌های رنگارنگ مانند قطعات یک پازل زنده، نگاه گردشگران را مجذوب خود می‌کنند. این خانه‌ها در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم توسط مهاجران اروپایی ساخته شدند و به دلیل دسترسی محدود به مصالح ساختمانی و استفاده از رنگ‌های باقی‌مانده از کشتی‌ها، هر خانواده خانه‌اش را به رنگی متفاوت نقاشی می‌کرد. این انتخاب عملی و اقتصادی به مرور تبدیل به نشانه‌ای هویت‌بخش و نماد فرهنگی شهر شد و امروزه والپارایسو با این رنگ‌های زنده شناخته می‌شود.

پیاده‌روی در این خیابان‌ها، بازدیدکنندگان را با زندگی روزمره محلی‌ها و تاریخ اجتماعی شهر آشنا می‌کند. دیوارنگاره‌ها و گرافیتی‌های شهری روایتگر داستان‌های سیاسی، تاریخی و فرهنگی مردم والپارایسو هستند. این ترکیب معماری ساده، هنر خیابانی و زندگی پرجنب‌وجوش، والپارایسو را به یکی از منحصر‌به‌فردترین شهرهای هنری و فرهنگی آمریکای لاتین بدل کرده است.

۱۶. فونیکولارهای تاریخی والپارایسو

در شیب‌های تپه‌ای والپارایسو، «فونیکولارهای تاریخی» (Historic Funiculars) نمادی زنده از مهندسی شهری و زندگی روزمره هستند. این وسیله‌های ریلی و کششی، از اواخر قرن نوزدهم ساخته شدند تا محله‌های بالای تپه را با مرکز شهر و بندر متصل کنند و هنوز هم برخی از آن‌ها فعال و قابل استفاده‌اند. طول مسیر فونیکولارها معمولاً بین ۵۰ تا ۱۷۵ متر است و سفر با آن‌ها تنها یک تا دو دقیقه طول می‌کشد؛ اما تجربه‌ای منحصربه‌فرد از چشم‌انداز شیب‌های تپه‌ای و خانه‌های رنگارنگ خواهد بود.

سفر با این فونیکولارها، بازدیدکنندگان را با تاریخ و معماری شهری آشنا می‌کند. کابین‌های چوبی یا فلزی، مسیرهای شیب‌دار و مناظر شگفت‌انگیز شهر و بندر را به نمایش می‌گذارند. فونیکولارهای والپارایسو، پلی میان گذشته و حال شهر هستند؛ جایی که مهندسی، فرهنگ و زندگی روزمره ترکیب می‌شوند.

۱۷. میدان سوتومایور والپارایسو

در بندر والپارایسو، «میدان سوتومایور» (Plaza Sotomayor) نمادی از تاریخ دریانوردی شیلی و زندگی شهری است. این میدان به افتخار دریانورد برجسته شیلیایی، آلبرتو سوتومایور نام‌گذاری شده است. با قدمتی که به قرن نوردهم بازمی‌گردد، ساخت این میدان زمانی صورت گرفت که والپارایسو به یکی از مهم‌ترین بندرهای آمریکای جنوبی تبدیل شد.

در مرکز میدان، مجسمه سوتومایور قرار دارد و اطراف آن را ساختمان‌های تاریخی و اداری با معماری کلاسیک احاطه کرده‌اند؛ بناهایی که هر یک یادآور دوران شکوفایی اقتصادی و اهمیت استراتژیک بندر هستند. بازدیدکنندگان می‌توانند با قدم زدن در اطراف میدان، ترکیبی از زندگی روزمره مردم، فعالیت‌های بندری و معماری تاریخی را تجربه کنند. تماشای ساختمان‌های قدیمی، اسکله‌ها و کشتی‌های نزدیک به میدان، فرصتی‌ است برای لمس زندگی روزمره شیلیایی‌ها.

۱۸. قلعه وولف

در امتداد ساحل شهر وینا دل مار (Viña del Mar)، «قلعه وولف» (Castillo Wulff) با قدمتی که به سال ۱۹۰۶ بازمی‌گردد، بر صخره‌ای مشرف به اقیانوس جای گرفته؛ بنایی که ترکیبی از معماری اروپایی و جلوه‌های دریایی است. این قلعه در اوایل قرن بیستم ساخته شد و در ابتدا خانه‌ای خصوصی برای خانواده‌ای مرفه بود؛ تاجری آلمانی به نام گوستاو آدولفو وولف مول. این بنا بین سال‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۴۶ تحت بازسازی قرار گرفت و در سال ۱۹۹۵ رسماً به‌عنوان «بنای تاریخی ملی» شناخته شد.

ساختمان قلعه با نمای سنگی و تزئینات فلزی، بالکن‌های مشرف به اقیانوس و برجک‌های کوچک، جلوه‌ای رمانتیک و باشکوه دارد. امروزه، در طبقه اول قلعه فضایی برای نمایشگاه‌های هنری و فرهنگی فراهم شده است؛ تالارهایی برای نمایش آثار معاصر نقاشی، مجسمه‌سازی و عکس که بازدیدکنندگان می‌توانند علاوه بر معماری باشکوه بنای تاریخی، با بخش‌های مختلف فرهنگی آن نیز آشنا شوند.

۱۹. موزه هنرهای پیشاکلمبی شیلی

در قلب سانتیاگو، جایی که تاریخ و فرهنگ در کوچه‌ها و میدان‌های شهر تنیده شده‌اند، «موزه هنرهای پیشاکلمبی شیلی» (Museo Chileno de Arte Precolombino) واقع شده است. این موزه در ساختمانی تاریخی و باشکوه جای گرفته که خود بخشی از میراث معماری مرکز شهر است و سال‌هاست میزبان آثار ارزشمند فرهنگی و هنری قاره آمریکا پیش از ورود اروپاییان است. تالارها، مجسمه‌ها، سرامیک‌ها، فلزکاری‌ها و پارچه‌ها، روایتگر زندگی، اعتقادات و خلاقیت مردمانی‌اند که قرن‌ها پیش بر این سرزمین حکمرانی می‌کردند.

بازدیدکنندگان می‌توانند در مسیرهای موزه قدم بزنند و با چیدمان هوشمندانه آثار، سفر کوتاهی در تاریخ و هنر پیشاکلمبی داشته باشند؛ جایی که هر شیء، نمادی از اندیشه و هویت فرهنگی مردمان گذشته است. همچنین تالارهای روشن و طراحی دقیق نمایشگاه، بر تجربه زیبایی‌شناسی آثار می‌افزاید و عمق تاریخی آن‌ها را برجسته می‌کند. 

۲۰. موزه فونک وینا دل مار

در قلب شهر ساحلی وینا دل مار، «موزه فونک» (Museo Fonck) پرتویی از تاریخ دیرینه و فرهنگ بومی شیلی بازمی‌تاباند. تأسیس موزه به سال ۱۹۳۷ بازمی‌گردد و مجموعه‌ای از آثار باستانی مناطق شمال، مرکز و جنوب شیلی را در بر می‌گیرد. در میان گنجینه‌های قابل توجه، بیش از ۱۴۰۰ قطعه از جزیره ایستر جای دارد؛ از جمله یک مجسمهٔ موآی بزرگ که در ورودی موزه دیده می‌شود.

موزه در بزرگداشت فرانسیسکو فونک، باستان‌شناس و پژوهشگر برجسته شیلیایی، نام‌گذاری شده است؛ کسی که سال‌ها به جمع‌آوری و مطالعه آثار پیشاکلمبی و فرهنگ بومی کشور پرداخت و سهم بزرگی در حفظ میراث فرهنگی شیلی داشت. فضای داخلی موزه با چیدمانی دقیق، بازدیدکنندگان را از تالار ابزارهای سرامیکی با قرن‌ها قدمت تا سالن‌های تاریخ طبیعی شامل حشرات، خزندگان و جانوران بومی، دعوت می‌کند. 

۲۱. تئاتر شهری سانتیاگو

«تئاتر شهری سانتیاگو» (Teatro Municipal de Santiago) با معماری نئوکلاسیک خود، در دل شهر قرار دارد. این تئاتر در سال ۱۸۵۷ افتتاح شد و از آن زمان به یکی از اصلی‌ترین مراکز اجرای اپرا، باله و موسیقی کلاسیک در شیلی تبدیل شده است. ساختمان و فضای داخلی آن با جزئیات دقیق، ستون‌ها، گنبدها و تزئینات هنری، جلوه‌ای از هنر و معماری قرن نوزدهم است.

تئاتر شهری سانتیاگو میزبان نمایش‌های اپرا و باله برجسته جهانی بوده است و اجرای اپراها و باله‌های مشهور اروپایی و هنرمندان بین‌المللی معتبر را در کارنامه دارد. همچنین این تئاتر محل برگزاری جشنواره‌ها و رویدادهای فرهنگی ملی است که نقش مهمی در ترویج هنر و موسیقی کلاسیک در شیلی ایفا می‌کنند. بازدیدکنندگان می‌توانند علاوه بر حضور در اجراهای زنده، در تورهای راهنمای داخلی شرکت کنند و با تالار اصلی، گالری‌ها، پشت صحنه و تاریخ غنی این مجموعه آشنا شوند. 

۲۲. غارهای مرمری

«غارهای مرمری» (Marble Caves)، واقع در «دریاچهٔ ژنرال کاررا» (Lago General Carrera) در جنوب شیلی، یکی از زیباترین و منحصربه‌فردترین پدیده‌های طبیعی کشور به شمار می‌آیند. این غارها که طی هزاران سال بر اثر فرسایش آب‌های یخچالی شکل گرفته‌اند، از سنگ‌های آهکی با رگه‌های آبی، خاکستری و سفید تشکیل شده‌اند و جلوه‌ای خیره‌کننده از رنگ و نور را در دل آب‌های فیروزه‌ای دریاچه به نمایش می‌گذارند. دسترسی به این غارها تنها از طریق قایق‌های کوچک یا کایاک امکان‌پذیر است و بازدید از آن‌ها، به‌ویژه در ساعات اولیهٔ صبح یا هنگام غروب، تجربه‌ای منحصربه‌فرد از آرامش و زیبایی طبیعی خواهد بود.

دریاچهٔ ژنرال کاررا، که بخشی از آن در خاک آرژانتین با نام دریاچهٔ بوئنوس‌آیرس شناخته می‌شود، بزرگ‌ترین دریاچهٔ شیلی است و آب‌های آن از یخچال‌های طبیعی پاتاگونیا تغذیه می‌شوند. غارهای مرمری در سه بخش اصلی شامل کلیسای مرمری، معبد مرمری و غارهای مرمری دسته‌بندی می‌شوند که هر یک با فرم‌ها و رنگ‌های متفاوت، چشم‌اندازهای منحصربه‌فردی دارند. این منطقه به‌دلیل موقعیت دورافتاده و محدودیت‌های دسترسی، کمتر مورد هجوم گردشگری انبوه قرار گرفته و همچنان بکر و محافظت‌شده باقی مانده است. بازدید از غارهای مرمری، نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، هماهنگی با تورهای محلی و رعایت اصول حفاظت محیط‌زیست است تا این میراث طبیعی برای نسل‌های آینده نیز حفظ شود.

۲۳. پارک ملی لائوکا

«پارک ملی لائوکا» (Lauca National Park) در شمال شیلی، یکی از مرتفع‌ترین و بکرترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که با چشم‌اندازهای آتشفشانی، دریاچه‌های کوهستانی و تنوع زیستی چشمگیر، مقصدی ممتاز برای علاقه‌مندان به طبیعت و جغرافیای آند محسوب می‌شود. این پارک در نزدیکی مرز بولیوی و پرو قرار دارد و با ارتفاعی بیش از ۴,۵۰۰ متر از سطح دریا، چشم‌اندازهایی از آتشفشان‌های فعال مانند «پاریناکوتا» (Parinacota) و «پومه‌ریپ» (Pomerape) را در خود جای داده است.

«دریاچهٔ چونگارا» (Lago Chungará)، یکی از مرتفع‌ترین دریاچه‌های جهان، در دل این پارک واقع شده است و با آب‌های آبی‌رنگ و انعکاس قله‌های اطراف، منظره‌ای خیره‌کننده ایجاد می‌کند. پارک ملی لائوکا زیستگاه گونه‌های نادر و بومی چون بال‌آتشی آندی، رخ‌کرکس آند، شترچه و روباه آتشفشانی است و به‌دلیل تنوع اکولوژیکی‌اش، مورد توجه پژوهشگران و فعالان محیط‌زیست قرار دارد. مسیرهای پیاده‌روی، ایستگاه‌های پرنده‌نگری و مناطق کمپینگ، امکاناتی برای گردشگران فراهم کرده‌اند تا بتوانند در آرامش و سکوت کوهستان، طبیعت آند را تجربه کنند. همچنین، وجود روستاهای کوچک بومی با معماری سنتی و فرهنگ آیمارا (Aimara)، جلوه‌ای از زندگی انسانی در ارتفاعات آند را به نمایش می‌گذارد. 

۲۴. پارک ملی کونگوئیلیو

«پارک ملی کونگوئیلیو» (Conguillío National Park) در «منطقهٔ آرائوکانیا» (Araucanía) در جنوب مرکزی شیلی، یکی از چشم‌نوازترین و بکرترین مناطق طبیعی کشور است که با مناظر آتشفشانی، جنگل‌های باستانی و دریاچه‌های کوهستانی، طبیعت‌گردان و علاقه‌مندان به زمین‌شناسی را شیفته خود می‌کند. این پارک، زیستگاه درختان بومی آراکاریا (Araucaria) است که قدمت برخی از آن‌ها به بیش از هزار سال می‌رسد و به‌عنوان نماد زیستی منطقه شناخته می‌شوند.

«آتشفشان لایما» (Llaima)، با قلهٔ مخروطی و پوشیده از برف، بر چشم‌انداز پارک غالب است و در کنار «دریاچهٔ کولیکو» (Colico)، منظره‌ای خیره‌کننده ایجاد می‌کند. مسیرهای پیاده‌روی متعددی در پارک وجود دارد که از میان جنگل‌های انبوه، رودخانه‌های سرد و چشم‌اندازهای کوهستانی عبور می‌کنند؛ از جمله مسیر سیرا نوادا که یکی از محبوب‌ترین مسیرهای کوه‌پیمایی در این منطقه است. پارک ملی کونگوئیلیو به‌لحاظ زیبایی طبیعی و البته از نظر تنوع زیستی و اهمیت اکولوژیکی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد و به‌عنوان بخشی از شبکهٔ مناطق حفاظت‌شدهٔ شیلی، نقش مهمی در حفظ اکوسیستم‌های جنگلی جنوب کشور ایفا می‌کند.

۲۵. پارک ملی پومالین

«پارک ملی پومالین» (Pumalín National Park) در «منطقهٔ لوس لاگوس» (Los Lagos) در جنوب شیلی، یکی از بکرترین و وسیع‌ترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که با جنگل‌های بارانی معتدل، رودخانه‌های پرآب، آبشارهای بلند و درختان باستانی، جلوه‌ای ناب از طبیعت پاتاگونیا را پیش روی گردشگران می‌گذارد. این پارک که در ابتدا توسط بنیاد خصوصی تامکینز تأسیس و بعدها به دولت شیلی واگذار شد، اکنون بخشی از شبکهٔ ملی پارک‌های پاتاگونیا محسوب می‌شود و با وسعتی بالغ بر ۴,۰۰۰ کیلومتر مربع، زیستگاه گونه‌های نادر گیاهی و جانوری است.

درختان سرو پاتاگونیا که قدمت برخی از آن‌ها به بیش از ۳,۰۰۰ سال می‌رسد، از مهم‌ترین ویژگی‌های زیستی این منطقه‌اند و به‌عنوان میراث طبیعی شیلی تحت حفاظت ویژه قرار دارند. پارک ملی پومالین دارای مسیرهای پیاده‌روی متعدد، کمپ‌های مجهز و امکانات گردشگری پایدار است که امکان تجربهٔ طبیعت در سکوت و آرامش را فراهم می‌کنند. مسیرهایی طبیعت‌گردی پومالین، گردشگران را از میان جنگل‌های انبوه و چشم‌اندازهای کوهستانی عبور می‌دهند. این منطقه همچنین به‌دلیل موقعیت جغرافیایی خاص، نقش مهمی در اتصال اکوسیستم‌های ساحلی و کوهستانی جنوب شیلی بر عهده دارد. 

۲۶. پارک ملی وینسنته پرز روزالس

«پارک ملی وینسنته پرز روزالس» (Vicente Pérez Rosales National Park) در منطقهٔ لوس لاگوس، قدیمی‌ترین پارک ملی شیلی است که با چشم‌اندازهای آتشفشانی، دریاچه‌های یخچالی و جنگل‌های بارانی، یکی از محبوب‌ترین مقاصد گردشگری جنوب کشور به شمار می‌آید. این پارک در دامنهٔ «آتشفشان اوسورنو» (Osorno) قرار دارد که با قلهٔ مخروطی و پوشیده از برف، منظره‌ای نمادین از پاتاگونیا خلق می‌کند. «دریاچهٔ یانکیووئه» (Lago Llanquihue)، یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های شیلی، در حاشیهٔ پارک واقع شده و بازتاب قلهٔ اوسورنو در آب‌های آرام آن، از مشهورترین تصاویر طبیعت شیلی است.

از مهم‌ترین جاذبه‌های پارک می‌توان به «آبشارهای پتروهه» (Saltos del Petrohué)، مسیرهای پیاده‌روی در جنگل‌های انبوه، و قایق‌سواری در «دریاچهٔ اِسمرالد» (Emerald) اشاره کرد. این منطقه زیستگاه گونه‌هایی چون گوزن جنوبی، روباه خاکستری و پرندگان بومی است و به‌دلیل تنوع اکولوژیکی‌اش، مورد توجه پژوهشگران و علاقه‌مندان به طبیعت قرار دارد. زیرساخت‌های گردشگری شامل کمپینگ، اقامتگاه‌های روستایی و تورهای طبیعت‌گردی است. پارک ملی وینسنته پرز روزالس به‌لحاظ تاریخی و زیست‌محیطی اهمیت دارد و نمونه‌ای از هم‌زیستی انسان و طبیعت در یکی از زیباترین چشم‌اندازهای جنوب شیلی است.

۲۷. پارک ملی تالینای

«پارک ملی تالینای» (Talinay National Park) در منطقهٔ «کوکیمبو» (Coquimbo) در شمال مرکزی شیلی، یکی از ناشناخته‌ترین اما ارزشمندترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که با جنگل‌های نیمه‌خشک، صخره‌های ساحلی و تنوع گیاهی منحصربه‌فرد، جلوه‌ای متفاوت از طبیعت شیلی را به نمایش می‌گذارد. این پارک بخشی از زیست‌بوم جنگل‌های بومی «فرایله‌خون» است که درختان همیشه‌سبز و گونه‌های نادر گیاهی را در خود جای داده‌اند. موقعیت جغرافیایی خاص تالینای، در مرز میان اقلیم خشک شمالی و اقلیم معتدل جنوبی، باعث شده است تا این منطقه تنوع زیستی چشمگیری داشته و زیستگاه گونه‌هایی چون گربهٔ وحشی آند، روباه کوچک و پرندگان بومی باشد.

پارک ملی تالینای همچنین به‌دلیل نزدیکی به سواحل اقیانوس آرام، چشم‌اندازهایی از صخره‌های دریایی، خلیج‌های پنهان و مسیرهای پیاده‌روی با چشم‌انداز اقیانوس را در اختیار بازدیدکنندگان قرار می‌دهد. مسیرهای طبیعت‌گردی در این پارک، از میان جنگل‌های مه‌آلود و تپه‌های پوشیده از گیاهان بومی عبور می‌کنند و فضایی آرام و به‌دور از هیاهوی گردشگری انبوه دارد. با وجود اینکه این پارک کمتر شناخته‌شده است، اما به‌دلیل ارزش اکولوژیکی بالا و نقش آن در حفظ تنوع زیستی منطقه، مورد توجه پژوهشگران و فعالان محیط‌زیست قرار دارد.

۲۸. دریاچه ویاریکا

«دریاچه ویاریکا» (Lake Villarrica) در «منطقهٔ آرائوکانیا» (Araucanía) در جنوب شیلی، یکی از زیباترین دریاچه‌های آتشفشانی کشور است که با چشم‌اندازهای کوهستانی، فعالیت‌های تفریحی متنوع و نزدیکی به شهرهای توریستی، مقصدی محبوب برای گردشگران داخلی و خارجی به شمار می‌آید. این دریاچه در دامنهٔ آتشفشان ویاریکا قرار دارد که با قلهٔ مخروطی و فعال خود، منظره‌ای نمادین از طبیعت پویای پاتاگونیا خلق می‌کند.

شهر ویاریکا در ساحل غربی و شهر پوکون (Pucón) در ساحل شرقی دریاچه واقع شده‌اند و هر دو با امکانات اقامتی، رستوران‌های محلی و تورهای طبیعت‌گردی، پایگاه‌هایی مناسب برای بازدید از منطقه هستند. دریاچه ویاریکا با آب‌های آرام و قابل‌شنا، امکان انجام فعالیت‌هایی چون قایق‌سواری، کایاک‌سواری، ماهی‌گیری و ورزش‌های آبی را فراهم می‌کند. در فصل تابستان، سواحل شنی اطراف دریاچه میزبان گردشگران و خانواده‌هاست و در زمستان، دامنه‌های اطراف برای اسکی و کوه‌پیمایی مورد استفاده قرار می‌گیرند. 

۲۹. پارک ملی ناهوئل بوتا

«پارک ملی ناهوئل بوتا» (Nahuelbuta National Park) در منطقهٔ آرائوکانیا در جنوب مرکزی شیلی، یکی از مرتفع‌ترین و تاریخی‌ترین مناطق جنگلی کشور است که با چشم‌اندازهای کوهستانی، درختان آراکاریای باستانی و مسیرهای پیاده‌روی مرتفع، مقصدی منحصربه‌فرد برای علاقه‌مندان به طبیعت و تاریخ زمین‌شناسی است. این پارک در رشته‌کوه ناهوئل بوتا قرار دارد و به‌دلیل موقعیت جغرافیایی خاص، می‌توان چشم‌اندازهایی از اقیانوس آرام تا رشته‌کوه آند را در روزهای صاف از آن مشاهده کرد.

درختان آراکاریا که قدمت برخی از آن‌ها به بیش از هزار سال می‌رسد، از نمادهای زیستی این منطقه‌اند و در کنار گونه‌هایی چون روباه آندی، گوزن جنوبی و پرندگان بومی، تنوع زیستی چشمگیری را شکل داده‌اند. مسیرهای طبیعت‌گردی گردشگران را به بلندترین نقطهٔ پارک هدایت می‌کنند و منظره‌ای پانورامیک از جنگل‌های انبوه و کوه‌های اطراف را به نمایش می‌گذارند. زیرساخت‌های گردشگری شامل کمپینگ، مسیرهای مشخص‌شده و ایستگاه‌های مشاهدهٔ حیات‌وحش است که امکان تجربهٔ طبیعت در آرامش و سکوت کوهستان را فراهم می‌کنند. پارک ملی ناهوئل بوتا نه‌تنها به‌لحاظ اکولوژیکی، بلکه از نظر فرهنگی نیز اهمیت دارد؛ چراکه بخشی از میراث طبیعی مردم بومی ماپوچه (Mapuche) را در خود جای داده است. این منطقه نمونه‌ای از حفاظت موفق جنگل‌های بومی در برابر تهدیدات انسانی و تغییرات اقلیمی است.

۳۰. پارک ملی پنگوئن هومبولت

«پارک ملی پنگوئن هومبولت» (Parque Nacional Pingüino de Humboldt) در سواحل شمالی شیلی، یکی از مهم‌ترین مناطق حفاظت‌شده دریایی کشور است که با جزایر کوچک، اکوسیستم‌های ساحلی و حضور گونه‌های نادر جانوری، جذابیت زیادی برای علاقه‌مندان به حیات‌وحش و طبیعت‌گردی دارد. این پارک شامل سه جزیرهٔ اصلی است که در آب‌های سرد جریان هومبولت قرار دارند و زیستگاه طبیعی پنگوئن هومبولت محسوب می‌شوند.

افزون بر پنگوئن‌ها، گونه‌هایی چون شیر دریایی، دلفین، نهنگ، و پرندگان دریایی در این منطقه زندگی می‌کنند و تنوع زیستی چشمگیری را شکل داده‌اند. بازدید از پارک تنها از طریق تورهای کنترل‌شده و قایق‌سواری از شهرهای کوچک اطراف مانند پونتا دِ چوروس (Punta de Choros) امکان‌پذیر است و به‌دلیل حساسیت اکولوژیکی منطقه، ورود به برخی جزایر محدود شده است. مسیرهای طبیعت‌گردی در جزیرهٔ داماس، امکان مشاهدهٔ مناظر ساحلی، صخره‌های دریایی و گونه‌های جانوری را فراهم می‌کنند. پارک ملی پنگوئن هومبولت نمونه‌ای موفق از حفاظت دریایی و گردشگری پایدار است که همزمان با حفظ اکوسیستم‌های شکننده، تجربه‌ای آموزنده و الهام‌بخش برای بازدیدکنندگان فراهم می‌سازد.

۳۱. پارک ملی آلتو لوآ

«پارک ملی آلتو لوآ» (Alto Loa National Park) در شمال شیلی، یکی از جدیدترین و مرتفع‌ترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که با چشم‌اندازهای بیابانی، کوهستانی و رودخانه‌ای، جلوه‌ای منحصربه‌فرد از طبیعت خشک آند را به نمایش می‌گذارد. این پارک در ارتفاعی بین ۳,۰۰۰ تا ۵,۰۰۰ متر از سطح دریا قرار دارد و رودخانهٔ لوآ (Loa River)، طولانی‌ترین رودخانهٔ شیلی، از میان آن عبور می‌کند.

آلتو لوآ زیستگاه گونه‌هایی چون شترچه، فلامینگو، روباه آندی و پرندگان بومی است و به‌دلیل تنوع اکولوژیکی‌اش، نقش مهمی در حفظ زیست‌بوم‌های بیابانی و کوهستانی شمال کشور ایفا می‌کند. منطقهٔ پارک همچنین شامل مناظری از آتشفشان‌های خاموش، دریاچه‌های مرتفع و تپه‌های سنگی است که برای کوه‌پیمایی، عکاسی طبیعت و پژوهش‌های زمین‌شناسی مناسب‌اند. وجود جوامع بومی آتاکامایی در اطراف پارک، جلوه‌ای فرهنگی به این منطقه افزوده‌اند و امکان آشنایی با سبک زندگی سنتی در ارتفاعات خشک را فراهم می‌سازد.

۳۲. پارک ملی ملیمویو

«پارک ملی ملیمویو» (Melimoyu National Park) در جنوب شیلی، یکی از بکرترین و دورافتاده‌ترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که با جنگل‌های بارانی، رودخانه‌های پرآب، یخچال‌های طبیعی و مناظر کوهستانی، جلوه‌ای ناب از طبیعت پاتاگونیا است. این پارک در اطراف کوه آتشفشانی ملیمویو واقع شده که با قلهٔ پوشیده از یخ، بر چشم‌انداز منطقه غالب است و در کنار جنگل‌های بومی و رودخانه‌های خروشان، زیستگاهی غنی برای گونه‌هایی چون گوزن جنوبی، روباه آندی، و پرندگان بومی فراهم کرده است.

پارک ملی ملیمویو بخشی از شبکهٔ پارک‌های پاتاگونیا است که توسط بنیاد تامکینز ایجاد شده و هدف آن حفاظت از اکوسیستم‌های حساس و ارتقای گردشگری پایدار در جنوب شیلی است. به‌دلیل موقعیت دورافتاده، دسترسی به این منطقه محدود است و تنها از طریق مسیرهای دریایی یا هوایی امکان‌پذیر است. همین ویژگی باعث شده است تا ملیمویو همچنان بکر و دست‌نخورده باقی بماند.

۳۳. پارک ملی سرو کاستیو

«پارک ملی سرو کاستیو» (Cerro Castillo National Park) در جنوب شیلی، یکی از چشم‌نوازترین و کوهستانی‌ترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که قله‌هایی دندانه‌دار، یخچال‌هایی طبیعی، دریاچه‌هایی فیروزه‌ای و جنگل‌هایی بومی را در خود جای می‌دهد. قلهٔ سرو کاستیو، با شکل منحصربه‌فرد و صخره‌های تیز، نماد بصری این پارک است و چشم‌اندازی خیره‌کننده بر فراز دریاچهٔ کاستیو ایجاد می‌کند.

مسیر پیاده‌روی چندروزهٔ سرو کاستیو، از مهم‌ترین جاذبه‌های پارک است که گردشگران را از میان جنگل‌ها، دره‌های یخچالی و مناطق مرتفع عبور می‌دهد. این منطقه زیستگاه گونه‌هایی چون گوزن جنوبی، روباه آندی و عقاب‌های کوهستانی است و به‌دلیل تنوع زیستی و موقعیت حساس اکولوژیکی، تحت حفاظت ویژه قرار دارد. زیرساخت‌های گردشگری شامل کمپ‌های کوهستانی، مسیرهای علامت‌گذاری‌شده و ایستگاه‌های اطلاعاتی است. 

۳۴. دره کاسابلانکا

«درهٔ کاسابلانکا» یا «کازابلانکا» (Casablanca Valley) در «منطقهٔ والپارایسو» (Valparaíso) در مرکز شیلی، یکی از مهم‌ترین و مشهورترین مناطق پرورش انگور در آمریکای جنوبی است که با اقلیم معتدل، مه‌ صبحگاهی و خاک‌های غنی، شرایطی ایده‌آل برای تاکستان‌های انگورهای سفید و سردپسند دارد. این دره که تنها یک ساعت با سانتیاگو فاصله دارد، مقصدی محبوب برای گردش‌های یک‌روزه است و با تاکستان‌های وسیع و رستوران‌های محلی، تجربه‌ای خوش‌طعم و فرهنگی برای بازدیدکنندگان رقم می‌زند.

درهٔ کاسابلانکا همچنین میزبان جشنواره‌های غذایی، رویدادهای فرهنگی و کلاس‌های آشپزی است که میان طبیعت، هنر و خوراک پیوند می‌زنند. این منطقه نمادی از تاکستان‌های شیلی و جلوه‌ای از گردشگری پایدار، کشاورزی هنرمندانه و لذت‌های حسی در دل طبیعت است.

۳۵. پارک ملی کئولات

«پارک ملی کِئولات» (Queulat National Park) در جنوب شیلی، یکی از مرطوب‌ترین و سرسبزترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که از جنگل‌های بارانی، رودخانه‌های پرآب، یخچال‌های معلق و آبشارهای بلند، میزبانی می‌کند. مشهورترین جاذبهٔ این پارک، یخچال معلق کِئولات است که از دل کوهستان بیرون می‌زند و آبشاری عظیم را از ارتفاعی چشمگیر به پایین می‌فرستد. مسیرهای پیاده‌روی گردشگران را از میان درختان بومی، خزه‌های انبوه و چشم‌اندازهای مه‌آلود عبور می‌دهند.

پارک ملی کِئولات زیستگاه گونه‌هایی چون گوزن جنوبی، روباه آندی، و پرندگان جنگلی است و به‌دلیل اقلیم بارانی و پوشش گیاهی متراکم، تجربه‌ای متفاوت از سایر مناطق پاتاگونیا ارائه می‌دهد. دسترسی به پارک از طریق جاده امکان‌پذیر است و امکانات گردشگری شامل کمپینگ، مسیرهای علامت‌گذاری‌شده و ایستگاه‌های اطلاعاتی می‌شود. 

۳۶. پارک ملی یندگایا

«پارک ملی یندگایا» (Yendegaia National Park) در جنوبی‌ترین نقطهٔ شیلی، در جزیرهٔ تیرا دل فوئگو (Tierra del Fuego)، یکی از دورافتاده‌ترین و بکرترین مناطق حفاظت‌شده کشور است؛ منطقه‌ای با چشم‌اندازهای کوهستانی، جنگل‌های سردسیری، رودخانه‌های یخچالی و سواحل اقیانوس اطلس جنوبی. این پارک در مرز شیلی با آرژانتین قرار دارد و بخشی از آن با پارک ملی تیرا دل فوئگو در آرژانتین هم‌مرز است که در مجموع یک اکوسیستم فرامرزی را شکل می‌دهند.

جنگل‌های بومی یندگایا شامل گونه‌هایی از درختان راش جنوبی می‌شود و زیستگاه گونه‌هایی چون روباه آندی، گوزن جنوبی، عقاب و پرندگان دریایی است. این پارک ملی به‌دلیل موقعیت جغرافیایی خاص، دسترسی محدودی دارد و تنها از طریق مسیرهای دریایی یا زمینی از شهر پور ونیر (Porvenir) یا از طریق تورهای تخصصی امکان‌پذیر است. مسیرهای پیاده‌روی در این منطقه از میان دره‌های یخچالی، جنگل‌های مه‌آلود و سواحل سنگی عبور می‌کنند و تجربه‌ای منحصربه‌فرد از سکوت و عظمت طبیعت را به ارمغان می‌آورند.

۳۷. پارک ملی آگوآس کالینتس

«پارک ملی آگوآس کالینتس» (Aguas Calientes National Park) در شمال شیلی، یکی از مناطق حفاظت‌شدهٔ کوهستانی و بیابانی کشور، با چشمه‌های آب‌گرم، تالاب‌های مرتفع و چشم‌اندازهای آتشفشانی است. این پارک که در نزدیکی دهانهٔ آتشفشان ال تاتیو (El Tatio) جای گرفته است، به‌دلیل فعالیت‌های زمین‌گرمایی، چشمه‌های آب‌گرم طبیعی و بخارهای جوشان از دل زمین، جلوه‌ای از پویایی زمین‌شناسی شمال شیلی را ارائه می‌دهد.

تالاب‌های مرتفع منطقه، زیستگاه گونه‌هایی چون فلامینگو، اردک آند و شترچه هستند و در کنار چشم‌اندازهای بیابانی، تضادی زیبا از آب و خشکی را در یک قاب واحد به نمایش می‌گذارند. بازدید از پارک ملی آگوآس کالینتس معمولاً با تورهای طبیعت‌گردی از شهر سان پدرو دِ آتاکاما انجام می‌شود و امکاناتی چون مسیرهای پیاده‌روی، استخرهای طبیعی و ایستگاه‌های مشاهدهٔ حیات‌وحش برای گردشگران فراهم شده است.

۳۸. سواحل لا سرنا

«ساحل لا سرِنا» (La Serena) در شمال شیلی، یکی از محبوب‌ترین مقاصد ساحلی کشور محسوب می‌شود که ترکیبی از سواحل آرام، معماری استعماری، بازارهای محلی و آسمان‌های پرستاره است. این شهر که در منطقهٔ کوکیمبو قرار دارد، دومین شهر قدیمی شیلی محسوب می‌شود و با خیابان‌های سنگ‌فرش، کلیساهای تاریخی و ساختمان‌های سبک نئوکلاسیک، جلوه‌ای از میراث استعماری اسپانیایی را حفظ کرده است.

سواحل گستردهٔ لا سرِنا برای شنا، آفتاب‌گیری، موج‌سواری و پیاده‌روی در غروب بسیار مناسب‌اند. در نزدیکی شهر، رصدخانه‌های نجومی قرار دارند که به‌دلیل آسمان صاف و کم‌نور منطقه، از بهترین نقاط جهان برای رصد ستارگان محسوب می‌شوند. بازارهای محلی، موزه‌ها، باغ‌های گیاه‌شناسی و غذاهای دریایی تازه، این شهر را به مقصدی خانوادگی، فرهنگی و طبیعی تبدیل کرده‌اند. همچنین لا سرِنا دروازه‌ای به بیابان آتاکاما و دره‌های نجومی شمال شیلی است.

۳۹. سواحل پونتا د لوبوس

در «ساحل پونتا د لوبوس» (Punta de Lobos)، در نزدیکی شهر پیچیلمو (Pichilemu) در شیلی، اقیانوس آرام با قدرتی بی‌وقفه به صخره‌های تیره و بلند برخورد می‌کند. این منطقه به‌عنوان یکی از بهترین مقاصد موج‌سواری در آمریکای جنوبی شناخته می‌شود و موج‌های بلند و منظمش موج‌سواران حرفه‌ای را از سراسر جهان به خود جذب می‌کند. منظرهٔ ساحل با صخره‌های سنگی، گیاهان خشک بومی و پرواز پرندگان دریایی، تصویری است از طبیعت خام و دست‌نخورده که در عین سادگی، چشم‌نواز است.

پونتا د لوبوس فقط مختص ورزش و هیجان نیست؛ محلی است برای استراحت، تماشای طبیعت و لمس آرامش در کنار اقیانوس. هنگام غروب، رنگ‌های گرم آسمان با آبی عمیق دریا در هم می‌آمیزند و فضای ساحل حال‌وهوایی آرام و دل‌انگیز پیدا می‌کند. رستوران‌ها و کافه‌های کوچک محلی در اطراف منطقه، فضایی دوستانه و بی‌تکلف دارند و بازدیدکنندگان می‌توانند در کنار موج‌سواران، گردشگران و ساکنان محلی، لحظه‌هایی ساده و خوش را تجربه کنند. 

۴۰. پارک ملی کاروکینکا

«پارک ملی کاروکینکا» (Karukinka Natural Park) در جزیرهٔ تیرا دل فوئگو در جنوبی‌ترین نقطهٔ شیلی، یکی از وسیع‌ترین و بکرترین مناطق حفاظت‌شدهٔ خصوصی کشور است؛ منطقه‌ای با جنگل‌های سردسیری، تالاب‌های گسترده، دشت‌های پاتاگونیا و سواحل اقیانوس اطلس جنوبی، جلوه‌ای ناب از طبیعت وحشی و دورافتاده را پیشکش گردشگران می‌کند.

جنگل‌های بومی کاروکینکا از گونه‌های درختان راش جنوبی میزبانی می‌کنند و زیستگاه گواناکو، روباه آندی، گوزن جنوبی، و پرندگان مهاجر هستند. تالاب‌های این منطقه از مهم‌ترین زیستگاه‌های پرندگان آبزی در جنوب شیلی محسوب می‌شوند و برای پرنده‌نگری، پژوهش‌های اکولوژیکی و عکاسی طبیعت بسیار مناسب‌اند. مسیرهای پیاده‌روی در این منطقه، گردشگران را از میان دشت‌های بادخیز، جنگل‌های مه‌آلود و سواحل سنگی عبور می‌دهد. البته دسترسی به پارک محدود و کنترل‌شده است و تنها از طریق تورهای تخصصی یا پژوهشی امکان دارد.

۴۱. پارک ملی دماغه هورن

«پارک ملی دماغه هورن» (Cape Horn National Park) در جنوبی‌ترین نقطهٔ مجمع‌الجزایر تیرا دل فوئگو، یکی از دورافتاده‌ترین و افسانه‌ای‌ترین مناطق حفاظت‌شدهٔ کرهٔ زمین است. این پارک نقطهٔ پایانی خشکی قارهٔ آمریکای جنوبی محسوب می‌شود؛ جایی که اقیانوس اطلس و آرام به هم می‌رسند و بادهای سهمگین، امواج بلند و مه‌ دائمی، چشم‌اندازی از عظمت و خشونت طبیعت را خلق می‌کنند.

دماغه هورن هم به‌لحاظ جغرافیایی و دریانوردی اهمیت دارد، هم زیستگاه گونه‌هایی از پرندگان دریایی، پستانداران مهاجر و گیاهان مقاوم در برابر باد و نمک است. بازدید از این منطقه تنها از طریق سفرهای دریایی تخصصی امکان‌پذیر است و معمولاً بخشی از تورهای اکتشافی به قطب جنوب یا مجمع‌الجزایر ماژلان محسوب می‌شود. در این پارک، بنای یادبود ملوانان جان‌باخته در آب‌های خروشان دماغهٔ هورن، نمادی از احترام به تاریخ دریانوردی و عظمت طبیعت است. 

۴۲. پارک ملی خوان فرناندز

«پارک ملی خوان فرناندز» (Juan Fernández National Park) در مجمع‌الجزایر خوان فرناندز در اقیانوس آرام، حدود ۶۷۰ کیلومتری غرب سواحل شیلی، یکی از منحصربه‌فردترین و منزوی‌ترین مناطق حفاظت‌شده کشور است که با اکوسیستم‌های جزیره‌ای، گونه‌های بومی و چشم‌اندازهای دریایی، جلوه‌ای بی‌نظیر از طبیعت اقیانوسی را پیش روی گردشگران می‌گذارد. این پارک شامل جزایری چون رابینسون کروزوئه و سانتا کلارا است که به‌دلیل موقعیت جغرافیایی خاص، میزبان گونه‌هایی بسیار نادرند؛ گونه‌هایی که در هیچ‌جای دیگر جهان یافت نمی‌شوند.

جزیرهٔ رابینسون کروزوئه که الهام‌بخش رمان مشهور «رابینسون کروزوئه» بوده، با جنگل‌های بومی، صخره‌های ساحلی و فرهنگ محلی، مقصدی منحصربه‌فرد برای طبیعت‌گردی، غواصی و پژوهش‌های زیست‌محیطی است. همچنین گونه‌هایی چون روباه جزیره‌ای، پرندگان بومی و گیاهان اندمیک، این منطقه را به یکی از مهم‌ترین ذخایر زیست‌کره یونسکو تبدیل کرده‌اند. دسترسی به پارک نیز از طریق سفرهای دریایی یا هوایی از شهر والپارایسو امکان‌پذیر است.

۴۳. دشت نمک تارا

«دشت نمک تارا» (Salar de Tara)، یکی از بکرترین و خیال‌انگیزترین دشت‌های نمکی در فلات آند است که در منطقه‌ٔ حفاظت‌شده‌ٔ لوس فلامنکوس (Los Flamencos) در شمال شرقی شیلی قرار دارد. این منطقه با ارتفاعی بیش از ۴۳۰۰ متر از سطح دریا، ترکیبی از سکوت کوهستان، درخشش نمک و آبی آسمان را در خود دارد. ستون‌های سنگی طبیعی همچون نگهبانانی خاموش در دل این دشت ایستاده‌اند و منظره‌ای سوررئال و فراواقعی خلق می‌کنند.

تالاب‌های کوچک و دریاچه‌های شور، زیستگاه فلامینگوهای آند، اردک‌های کوهستانی و دیگر پرندگان بومی هستند که در انعکاس آسمان در آب، تصویری رؤیایی می‌سازند. مسیر رسیدن به دشت نمک تارا، خود سفری‌ست در دل مناظر آتشفشانی، کوه‌های رنگارنگ و دشت‌های بی‌انتها. این منطقه به‌دلیل موقعیت دورافتاده‌اش، هنوز از گردشگری انبوه در امان مانده و حس کشف و تنهایی را برای مسافرانش حفظ کرده است. 

۴۴. راه آهن تاریخی آریکا لاپاز

«راه‌آهن آریکا–لاپاز» (Ferrocarril de Arica a La Paz)، یکی از شاهکارهای مهندسی قرن نوزدهم در آمریکای جنوبی است که بندر آریکا در شیلی را به شهر لاپاز در بولیوی متصل می‌کند. این مسیر ریلی که در سال ۱۹۱۳ افتتاح شد، از دل کوه‌های آند عبور می‌کند و با ارتفاعاتی تا بیش از ۴,۳۰۰ متر، یکی از مرتفع‌ترین خطوط راه‌آهن جهان به شمار می‌رود. ساخت این خط آهن، نمادی از جاه‌طلبی صنعتی و تلاش برای پیوند دادن اقیانوس آرام به قلب قاره بود.

در طول مسیر، قطار از پل‌های فلزی، تونل‌های سنگی و چشم‌اندازهای بی‌نظیر کوهستانی عبور می‌کند؛ جایی که صخره‌ها، دره‌ها، و دشت‌های مرتفع، هر لحظه تصویری تازه پیش چشم می‌گذارند. اگرچه امروزه این خط آهن دیگر به‌طور کامل فعال نیست، اما بخش‌هایی از آن به‌عنوان میراث صنعتی و جاذبه گردشگری حفظ شده‌اند. ایستگاه‌های متروکه، واگن‌های قدیمی و بقایای زیرساخت‌های مهندسی، حس نوستالژی و عظمت گذشته را زنده می‌کنند.

۴۵. معدن تاریخی چوکی کاماتا

«معدن چوکی‌کاماتا» (Chuquicamata Mine)، واقع در شمال شیلی، یکی از بزرگ‌ترین معادن روباز مس در جهان است و نمادی از تاریخ صنعتی و اقتصادی این کشور به شمار می‌رود. این معدن عظیم که در نزدیکی شهر کالاما (Calama) قرار دارد، در اوایل قرن بیستم به بهره‌برداری رسید و نقش کلیدی در توسعه‌ٔ صنعت مس شیلی ایفا کرده است. گودال عظیم معدن، با عمقی بیش از ۸۵۰ متر و قطری چند کیلومتری، چشم‌اندازی شگفت‌انگیز و درعین‌حال هولناک را پیش روی گردشگران می‌گذارد.

در گذشته، شهر کوچکی به نام چوکی‌کاماتا در کنار معدن وجود داشت که محل زندگی کارگران و خانواده‌هایشان بود؛ اما به‌دلیل گسترش فعالیت‌های معدنی، این شهر در دهه‌ٔ ۲۰۰۰ تخلیه شد و اکنون به شهری متروکه بدل شده است. بازدید از این معدن، سفری‌ است به دل تاریخ صنعتی؛ جایی که ماشین‌آلات عظیم، کامیون‌های غول‌پیکر و خطوط استخراج، عظمت و خشونت استخراج منابع را به نمایش می‌گذارند. در کنار آن، موزه‌های کوچک و تورهای آموزشی، اطلاعاتی درباره‌ٔ زمین‌شناسی، فرآیند استخراج و تأثیرات زیست‌محیطی ارائه می‌دهند.