برنینی مجسمه ساز برجسته باروک ایتالیا

صبا صفری
  • صبا صفری
  • 1397/11/14
  • 0 دیدگاه
{{selectedRate}}

جیان لورنزو برنینی در دسامبر سال ۱۵۹۸ در ناپل به دنیا آمد و در نوامبر سال ۱۶۸۰ در رم درگذشت. شاید بتوان این هنرمند ایتالیایی را بزرگ‌ترین مجسمه‌ ساز قرن هفدهم و یک معمار برجسته نامید.

تور اروپا

برنینی کسی بود که سبک باروک را در مجسمه سازی به وجود آورد و آن را تا درجه‌ای توسعه داد که سایر هنرمندان تنها نقشی کم اهمیت در این سبک بازی می‌کنند. او جدای از مجسمه‌ سازی یک معمار موفق و شناخته شده نیز به حساب می‌آمد.

سال‌ های اولیه

حرفه برنینی تحت آموزش پدرش «پیترو برنینی» یک مجسمه ساز فلورانسی با استعداد آغاز شد که نهایتاً به رم نقل مکان کرد. برنینی جوان و نابغه به قدری خوب و با دقت کار می‌کرد که مورد تحسین نقاش معروف زمان خود، آنیباله کاراچی (Annibale Carracci) و «پاپ پل پنجم» واقع شده و خیلی زود خود را به عنوان یک مجسمه ساز کاملاً مستقل جا انداخت. او به شدت تحت تأثیر مطالعات دقیقش از مجسمه‌های مرمری یونان و روم در واتیکان بود و همچنین دانش زیادی درباره نقاشی اوج رنسانس در قرن شانزدهم داشت. مطالعات او روی کارهای میکل آنژ را به خوبی می‌توان در سن سباستین مشاهده کرد که برای مافئو کاردینال باربرینی (Maffeo Cardinal Barberini) تراشیده شده بود. این فرد بعدها پاپ اوربان هشتم شد و بزرگ‌ترین حامی و سفارش دهنده برنینی به شمار می‌رفت.

برنینی

کارهای اولیه برنینی توجه شیپیونه کاردینال بورگزه (Scipione Cardinale Borghese) یکی از اعضای خانواده پاپ را جلب کرد. تحت حمایت او برنینی اولین گروه مجسمه‌های مهم خود در اندازه های طبیعی را تراشید. این مجموعه روند رشد برنینی را به خوبی منعکس می‌کند و اوج مهارت او را می‌توان در اثر «آپولو و دافنه» دید. در مجسمه داوود، برنینی پیکری را تراشیده است که سنگی را به سمت دشمنی ناپیدا پرتاب می‌کند. پرتره‌های بی‌شماری شامل روبرت کاردینال بلامارینه (Robert Cardinal Bellarmine) که برنینی در این دوره از کار خود تراشید، آگاهی جدیدی از رابطه بین سر و بدن را به نمایش می‌گذارند و همچنین توانایی او در به تصویر کشیدن حالت‌های گذرای چهره با رئالیسم ظریف نیز به خوبی دیده می‌شود. این آثار مرمری چنان دقت بی‌رقیبی را در تراشیدن با این متریال سخت به نمایش می‌گذارند که اغلب نظیرش را تنها در مجسمه‌های برنزی می‌توان دید. آگاهی حسی برنینی از بافت سطحی پوست و مو و درک جدیدش از نورپردازی، سنت میکل آنژ را زیر پا گذاشت و آغاز دوره‌ای جدید را در تاریخ مجسمه سازی غرب مشخص کرد.

آپولو و دافنه

حمایت‌ های مالی اوربان هشتم

در زمان پاپ اوربان هشتم، برنینی وارد دوره‌ای بسیار پرکار همراه با توسعه‌ مهارت‌های هنری‌اش شد. اوربان هشتم او را واداشت تا به نقاشی و معماری نیز بپردازد. اولین کار معماری برنینی بازسازی کلیسای سانتا بیبیانا (Santa Bibiana) در رم بود. در همان زمان برنینی سفارش ساخت یک سازه نمادین برای مقبره سنت پیتر در کلیسای سن پیتر رم را دریافت کرد. نتیجه این پروژه سازه‌ای معروف از جنس برنز و طلا بود که بین سال‌های ۱۶۲۴ تا ۱۶۳۳ اجرا شد. ستون‌های پیچ خورده این سازه از ستون‌های اوایل مسیحیت الهام گرفته شدند که در محراب سن پیتر قدیمی استفاده شده بودند. جدید‌ترین قسمتی که برنینی به کار نهایی اضافه کرد، چارچوب بالای پیچک‌هایی است که با چهار فرشته احاطه شد. این سازه به قدری متناسب تقسیم بندی شده و با زمینه‌اش هم‌خوانی دارد که به سختی می‌توان باور کرد به اندازه یک ساختمان چهار طبقه ارتفاع دارد. خطوط بیرونی زنده آن به سمت تاج پیروزی بالا حرکت می‌کنند و رنگ تیره‌اش با طلایی سوخته بالا می‌رود و به یک موجود زنده شباهت دارد. به خوبی در این کار او می‌توان امتزاج مجسمه و معماری را مشاهده کرد. این سازه اولین یادمان کاملاً باروکی به حساب می‌آید.

سانتا بیبیانا برنینی

بعد از این پروژه، برنینی روی دکوراسیون چهار ستونی که گنبد سن پیتر را نگه داشته‌اند، نظارت داشت. البته تنها یکی از آن‌ها توسط خودش طراحی شده است. او همچنین مجموعه‌ای از پرتره‌ها را از اوربان هشتم کار کرد اما اولین سردیسی که کیفیت پرتره‌های قبلی او را داشت، از حامی بزرگش شیپیونه کاردینال بورگزه کار شد. کاردینال به هنگام صحبت و حرکت به تصویر کشیده شد و عمل او در لحظه‌ای ثبت شده است که تمام ویژگی‌های شخصیتی سوژه را به خوبی نمایان می‌کند.

وظایف معمارانه برنینی بعد از مرگ کارلو مادرنو (Carlo Maderno) در سال ۱۶۲۹ افزایش یافت زیرا او به معمار سن پیتر و کاخ باربرینی ارتقا درجه یافت. در این زمان او به خاطر تعدد سفارش‌ها نه تنها کارها را خودش اجرا می‌کرد که مجبور بود افرادی را نیز به کار بگیرد. او در نظم دادن به استودیو و برنامه‌ریزی کارهایش موفق بود زیرا یک تیم بسیار هماهنگ و یکپارچه کار تزئین و ساخت این مجسمه‌ها را برعهده داشت. برنینی بسیار با ایمان بود و هر روز به کلیسا می‌رفت و باید تأثیر کاتولیک رومی را روی کارهای او در نظر گرفت. او اعتقاد داشت هنر مذهبی برای آموزش و الهام بخشیدن به افراد با ایمان بوده و باید به تبلیغ کلیسای کاتولیک رومی کمک کند. هنر مذهبی باید به عنوان یک محرک حسی عمل کرده و روی مخاطبش تاثیر بگذارد.

کلیسای سن پیتر

تجربه‌ های متفاوت

برنینی تحت حمایت اوربان هشتم شروع به ساخت کارهای جدید و یادمان‌های مختلفی مانند مقابر و آبنماها کرد. مقبره اوربان هشتم، پاپ را به‌صورت نشسته با دستی بالا رفته به تصویر کشیده، گویی در حال دستور دادن است. برنینی مجموعه‌ای از یادبودهای مقبره‌ای کوچک را هم کار کرد که بسیار انقلابی بودند. از میانشان می‌توان به ماریا راجی (Maria Raggi) اشاره کرد؛ اما آبنماهای او جزو مهم‌ترین تاثیراتش روی شهر رم به شمار می‌روند. آبنمای تریتون (Triton) در میدان باربرینی به خوبی یک آبنمای معمارانه رومی را به نمایش می‌گذارد. چهار دلفینی که از یک صدف بزرگ بیرون آمده‌اند، یادآور خدای دریاها هستند.

البته پروژه‌های اولیه معماری برنینی خیلی هم موفق نبود. در سال ۱۶۳۷ او شروع به ساخت برج ناقوس‌ روی سردر سن پیتر کرد اما وزن آن‌ها آنقدر زیاد بود که باعث شد ساختمان ترک بردارد و نهایتاً در سال ۱۶۴۶ مجبورشدند ناقوس‌ها را از ساختمان حذف کنند. برنینی مدتی به خاطر این بی‌تدبیری ناراحت و شرمنده بود.

آبنمای تریتون

حمایت های اینوسنت دهم و الکساندر هفتم

تماشایی‌ترین یادمان‌های عمومی برنینی به اواسط دهه ۱۶۴۰ تا ۱۶۶۰ بازمی‌گردند. «آبنمای چهار رودخانه» در میدان ناوونا در رم یک ستون منقوش مصری را حمایت می‌کند و با چهار مجسمه مرمری احاطه می‌شود که نمادی از چهار رودخانه بزرگ دنیا هستند. این آبنما یکی از زیباترین آثار برنینی به حساب می‌آید.

بزرگ‌ترین نمونه از هنر پخته‌ی برنینی «نمازخانه کورنارو» در «سانتا ماریا دلا ویتوریا» در رم است. این اثر تحولی که پیش‌تر در حرفه برنینی آغاز شده بود را کامل می‌کند. این نمازخانه به سفارش «فدریگو کاردینال کورنارو» ساخته شد و در سرداب کم عمقی در یک کلیسای کوچک قرار دارد. نقطه مرکزی این سازه مجسمه‌ای از «خلسه ترزای مقدس» است. در این مجسمه تیری از عشق الهی به قلب ترزا اصابت می‌کند.

برنینی در سال‌های آخر با افزایش میل به کنترل محیط حول مجسمه‌هایش، بیش از پیش روی معماری تمرکز می‌کرد. از کلیساهایی که او بعد از نمازخانه کورنارو کار کرد، شگفت انگیزترینشان سانتا آندریا الکویریناله (Sant’Andrea al Quirinale) در رم است. تماشایی‌ترین دکوراسیون برنینی هم «تخت سن پیتر» است که با رویه‌ای از برنز و طلا کار شده و شکوه خاصی دارد. این تخت با چهار مجسمه برنزی پرابهت به نمادی از «سنت آمبروز»، «آگوستین»، «آتانازیوس» و «جان کریسوستوم» احاطه شده است. این کار به سفارش پاپ الکساندر هفتم کار شد که یکی از بزرگ‌ترین حامیان برنینی به شمار می‌رفت. مقبره‌ای که برنینی برای او کار کرد بیشتر توسط شاگردانش ساخته شده بود.

خلسه ترزای مقدس

سفر به فرانسه

برنینی در سال ۱۶۶۵ به پاریس رفت. این تنها غیبت طولانی او در رم به حساب می‌آید. سفر به پاریس برای پاسخ به دعوت‌هایی که سالیان متمادی از سمت شاه لویی چهاردهم به او فرستاده می‌شد صورت گرفت و هدف آن طراحی یک اقامتگاه جدید سلطنتی بود. در این زمان برنینی به قدری معروف بود که جمعیت زیادی در خیابان‌های هر شهر در مسیر او گرد هم می‌آمدند تا عبورش را تماشا کنند. استقبال اولیه از او در پاریس نیز به همان اندازه باشکوه بود اما خیلی زود میزبانان حساس او به خاطر تعریف و تمجیدهای مکررش از هنر و معماری ایتالیا آزرده خاطر شدند. این اظهارات او باعث از دست دادن محبوبیتش در دربار فرانسه شده و تا حدی مسبب رد شدن طرح‌هایش برای لوور بودند. تنها یادگار بازدید برنینی از فرانسه سردیس برجسته‌اش از لویی چهاردهم است که در آن «پادشاه آفتاب» با نگاهی خدا گونه به نقطه نامعلومی نگاه می‌کند. این تصویر، استانداردی را برای پرتره‌های سلطنتی مشخص می‌کند که تا ۱۰۰ سال دوام داشت.

لویی چهاردهم

سال‌ های آخر

آثار متأخر برنینی ناگزیر با پروژه‌های عظیمش برای سن پیتر تحت شعاع قرار می‌گیرد، اما تعداد اندکی از آن‌ها بسیار خیره کننده‌ است. یکی از کارهای او برای «کلیسای سانتا ماریا دل پوپولو» در رم ساخته شد که به دو گروه «دانیال در گله شیرها» و «حبقوق و فرشته» تقسیم می‌شدند. این کارها آغاز سبک متأخر او را منعکس می‌کنند که در آن ژست‌هایی بیانگر و حالت‌های احساسی ساده شده اما محرز به چشم می‌خورند.

برنینی در سن ۸۱ سالگی بعد از خدمت به هشت پاپ درگذشت و در زمان مرگ نه تنها یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان اروپایی به شمار می‌رفت که در کل یک انسان بسیار ارزشمند بود. او آخرین فرد از مجموعه نابغه‌های جهانی ایتالیا بود و سبک باروکی‌ که شکل داد آخرین سبک ایتالیایی بود که به یک استاندارد بین‌المللی تبدیل شد. در واقع مرگ او پایان دوره تسلط هنری ایتالیا در اروپا به حساب می‌آمد.

دانیال در گله شیرها

برنینی در یک نگاه

  • برنینی در شهر ناپل ایتالیا متولد شد.
  • او خیلی زود از زیر سایه پدرش در آمد و به مجسمه سازی کاملاً مستقل تبدیل شد.
  • او تحت حمایت اوربان هشتم به یادگیری نقاشی و معماری نیز مشغول شد.
  • از میان شاهکارهای او می‌توان به آثارش در کلیسای سن پیتر اشاره کرد.
  • برنینی آخرین نفر از مجموعه نوابغ جهانی ایتالیا بود.
  • با مرگ او دوران تسلط ایتالیا در هنر اروپا به پایان رسید.
  • او از برجسته‌ترین کسانی بود که سبک باروک را شکل داد.
  • سبک باروک آخرین سبک ایتالیایی بود که به استانداردی بین‌المللی تبدیل شد.
  • او در سن ۸۱ سالگی درگذشت.
صبا صفری صبا صفری
{{selectedRate}}
زوریخ، لوگانو

تور زوریخ و لوگانو

  • 8 روز
  • هتل 4 و 5 ستاره
  • ترکیش , ترک
قیمت از
49,900,000
1,890
پاریس

تور پاریس

  • 8 روز
  • هتل 5 و 4 ستاره
  • ترکیش
قیمت از
49,900,000
2,390
کاپادوکیا، استانبول

تور استانبول و کاپادوکیا

  • 7 روز
  • هتل 5 و 4 ستاره
  • ترکیش
قیمت از
59,900,000

بنر تورهای تابستان

{{totalCount}} دیدگاه

{{nameError}}
{{emailError}}
{{commentViewData.commentLength - commentMessage.length}} کاراکتر باقی مانده
{{commentMessageError}}
{{responseMessage.text}}