تونل های کوچی در هوشی مین؛ یادآور جنگ ویتنام

تونل‌های کوچی، یکی از مکان‌های دیدنی پرطرفدار و مشهور کشور ویتنام محسوب می‌شود و در شهر هوشی مین واقع شده است. برای آگاهی از تاریخچه‌ی این کشور و به خصوص شرایط در دوران جنگ ویتنام، بازدید از این تونل‌ها را فراموش نکنید.

آثار تاریخی بی‌شماری در کشور ویتنام قرار دارند که گذشته را به یاد مخاطب می‌آورند. تونل‌های کوچی (Củ Chi Tunnels) در این میان شهرت بیشتری کسب کرده و پنجره‌ی جدیدی را رو به تاریخچه‌ی غنی این کشور می‌گشاید. این تونل، در منطقه‌ی «کو چی» در شهر هوشی مین یا همان سایگون واقع شده و یادآور جنگ ویتنام است. تونل کوچی، نقش مهمی در این جنگ داشته و نبوغ طراحان آن و در عین حال ترس و وحشت دوران جنگ را به نمایش می‌گذارد.

حفر تونل‌ ها

کمونیست‌های ویتنام در اواخر سال 1940 میلادی و در دوران استعمار فرانسه تصمیم گرفتند تا شبکه‌ای از تونل‌های زیرزمینی را حفر کنند. آن‌ها برای این کار، ابزار به خصوصی نداشته و از نیروی دست و بعضی از ابزار ابتدایی کمک گرفتند. هدف از حفر این تونل‌ها این بود که ارتباطی بین روستاها برقرار کنند و همچنین از چشمان نیروهای فرانسوی دور بمانند. بعدها ارتش کشور آمریکا حضور خود در ویتنام جنوبی را افزایش داد تا از جنبشی حمایت کند که علیه حزب کمونیست در اوایل سال 1960 شکل گرفته بود. بنابراین ویتنامی‌ها تونل را به مرور زمان گسترش دادند تا موقعیت ویتنام شمالی و ویت‌کُنگ‌ها یا همان جبهه رهایی‌بخش ملی تحکیم شود که از حامیان کمونیست به شمار می‌رفتند. عمق این تونل‌ها به 10 متر می‌رسید و تا 250 کیلومتر از حومه‌ی شهر سایگون تا مرز کشور کامبوج کشیده بودند و اغلب از زیر پایگاه‌های نیروهای آمریکایی می‌گذشتند.

کاربرد تونل‌ ها

پیچیدگی ساختار تونل‌ها تبدیل به معمایی نا امیدکننده برای آمریکایی‌ها شده بود. این تونل‌ها به 4 طبقه در عمق‌های گوناگون تقسیم می‌شدند و هر عمق به هدف ویژه‌ای اختصاص داشت. برای مثال در عمق 3 تا 4 متری، هواکش تونل و تله‌ها را در بخش اول آن کار گذاشته بودند. آشپزخانه و خوابگاه‌ها در بخش دوم قرار داشتند و بخش سوم، ایستگاه کمک‌های اولیه را در برمی‌گرفت و تولید برق از دوچرخه، انبار ذخیره‌ی غذا و اسلحه و مسیر ارتباطی شبکه‌ی تونل‌ها نیز در همین قسمت قرار داشت. عمیق‌ترین ارتفاع این تونل‌ها به منابع آب اختصاص یافته بود که از یک چاه تأمین می‌شدند و به رود سایگون راه داشتند که در مواقع اضطراری از آن به عنوان راه فرار استفاده می‌کردند. معمای اصلی تونل‌های کوچی در هواکش‌های آن بود که از طریق چندین حفره به سطح زمین رسیده بودند و می‌بایست برای هزاران سرباز، هوای تازه فراهم می‌کردند.

آمریکایی‌ ها چه واکنشی در مقابل تونل‌ های کوچی نشان دادند؟

ویت‌کُنگ‌ها به سلاح پیشرفته دسترسی نداشتند و مجبور بودند از دام‌های انفجاری مانند سیم تله و چوب‌های تیز سمی کمک بگیرند. آمریکایی‌ها برای مقابله با این استراتژی، نیروهایی را تحت عنوان «موش‌های تونل» به داخل این تونل‌ها فرستادند. این سربازان با خود یک اسلحه؛ چاقو، چراغ‌قوه و طناب به همراه داشتند تا به کمک آن‌ها به جاسوسی درون تونل بپردازند. حقیقتی که سربازان آمریکایی یا همان موش‌های تونل از آن خبر نداشتند، این بود که ورودی و دیوارهای بسیار باریکی برای تونل کوچی ساخته شده بود و فقط افراد ریز جثه می‌توانستند وارد آن شوند. حتی کسانی که درنهایت می‌توانستند به داخل تونل نفوذ کنند نیز با تله‌هایی مانند مسیرهای بن‌بست و دوربرگردان و... روبه‌رو می‌شدند. درنتیجه نیروهای آمریکایی، تلفات بسیاری در این راه دادند و حتی تلاش کردند تونل را در سیل غرق کنند یا با بمب و انداختن مواد شیمیایی به داخل آن به نابودی بکشانند؛ اما به کمک سیستم پیچیده‌ی زهکشی و حفره‌های تهویه‌ی هوا، تقریباً هیچکدام از این روش‌ها مؤثر واقع نشد.

قلب زندگی اجتماعی

تونل‌های کوچی، چندین مدرسه و بیمارستان را در برمی‌گرفتند و حتی کودکان بسیاری در این دوره و داخل این تونل‌ها به دنیا آمدند. البته مردم زندگی سختی داشتند و با بیماری، عفونت و کمبود غذا، آب و درمان‌های پزشکی رو‌به‌رو بودند. بعد از تلفات ناشی از جنگ، مالاریا دومین عاملی بود که جان مردم را می‌گرفت. با این حال در طول جنگ، حس جمعی و ارتباطی قوی میان مردم ویتنام و روستاهای مختلف وجود داشت. موسیقی، رقص و اجرای نمایش به آن‌ها کمک می‌کرد تا روحیه و امید بگیرند و در این جنگ تسلیم نشوند.

طبیعت اطراف تونل ها

کارآمدی و پیچیدگی تونل‌های کوچی تا حد زیادی به جغرافیا و محیط طبیعی اطراف آن‌ها برمی‌گشت. سربازان ویت‌کُنگ توانستند ورودی تونل را به کمک درخت‌های بزرگ و بامبوهای اطراف آن از دید دشمن پنهان کنند. همچنین نزدیکیِ تونل به رود سایگون، نقطه‌ی مثبتی برای آن‌ها به شمار می‌رفت و از آن برای تأمین آب و راه فرار استفاده می‌کردند و خاک نرم این ناحیه، حفر و شکل دادن به تونل را برایشان آسان‌تر کرده بود. تونل‌های کوچی، یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های گردشگری ویتنام به حساب می‌آید و امروزه مغازه‌های سوغات فروشی و محدوده‌ای برای تیراندازی را برای سرگرم کردن بازدیدکنندگان به اطراف آن اضافه کرده‌اند. به همین دلیل شاید در نگاه اول بیشتر شبیه به پارکی تفریحی به نظر برسد؛ اما هیچ‌کدام از این موارد، ترس و وحشتی که هنگام جنگ بر این ناحیه و مردم آن حاکم بود را از یادها پاک نخواهد کرد.