بهترین آثار هنری خیابان های بوداپست

در بوداپست که قدم می‌زنید متوجه خواهید شد که نقاشی‌های دیواری و آثار هنری چگونه چهره‌ی شهر را تغییر داده و آن را زیباتر ساخته‌‌اند. در پشت هر کدام از این آثار هنری و نقاشی مفهوم خاصی نهفته است که دانستن آن‌ها برای هر گردشگری جالب است.

در چند سال اخیر انقلاب هنرهای خیابانی چهره‌ای تازه به خیابان‌های بوداپست بخشیده است. نمای ساختمان‌های متروکه توسط هنرمندان خیابانی به یک اثر هنری تبدیل شده‌اند. نقاشی‌ها و مجسمه‌های هنری، تاسیسات و ساختمان‌های شهر را مانند آثاری بسیار زیبا و هنری نشان می‌دهند. در ادامه با برخی از بهترین آثار هنری خیابان‌های بوداپست آشنا خواهید شد.

نقاشی های نئوپینت

یکی از نکات جالب درباره‌ی هنرهای خیابانی بوداپست این است که هنرمندان این شهر می‌توانند هر ساختمان قدیمی یا مخروبه‌ای را با نقاشی‌های زیبای خود به یک اثر هنری تبدیل کنند. خیلی از این ساختمان‌ها به کافه‌ها و رستوران‌های معروفی تبدیل شده‌اند که در میان مردم محبوبیت زیادی به‌دست آورده‌اند اما برخی دیگر از ساختمان‌های مخروبه هم هستند که به لطف پروژه‌ی نوسازی ساختمان‌ها (Façade Rehabilitation Project) از ظاهر بسیار زیبایی برخوردار شده‌اند. نقاشی‌های نئوپینت (Neopaint) یا نقاشیِ نو، گروهی از هنرمندان و نقاشان خیابانی و گرافیتی‌ها (Graffiti) نقش مهمی در زیباسازی شهر داشته‌اند؛ دیوارنگاره‌های این هنرمندان با زیبایی مسحورکننده‌شان در خیابان‌های بوداپست کاملا مشهود است.

نقاشی های دیواری یو ان اچ سی آر

از دیگر نقاشی‌های دیواری بوداپست می‌توان به پروژه‌ی نقاشی‌های دیواری «یو اِن اِچ سی آر» یا کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) اشاره کرد که به مناسبت روز جهانی پناهندگان (World Refugee Day) در سال ۲۰۱۴ در خیابان‌های بوداپست اجرا شد. این نقاشی‌های دیواری را می‌توان بر روی یک دیوار در مرکز بوداپست در گذرگاه سرپوشیده‌ی گوزدو اودوار (Goszdu Udvar) پیدا کرد. در این نقاشی شعاری با مزمون «از هم پاشیده شدن حتی یک خانواده در جنگ کم نیست» هم دیده می‌شود و تصویر دختر جوان پناهنده‌ای را نشان می‌دهد تا توجه جهانیان را به پناهندگان جلب کند.

مسابقه قرن

این نقاشی بزرگ در ناحیه‌ی ۷ بوداپست دیده می‌شود و یک مسابقه‌ی فوتبال معروف بین مجارستان و انگلستان در سال ۱۹۵۳ را به‌تصویر کشیده است. این مسابقه،‌ «مسابقه‌ی قرن» نام گرفته زیرا تیم مجارستان موفق شد ۶ گل به تیم انگلستان بزند در حالی‌که تنها ۳ گل از انگلستان خورده بود. نتیجه‌ی این مسابقه باعث شد تیم انگلستان یک تغییر اساسی در تمرین‌ها و تاکتیک‌های خود ایجاد کند.

زینس واروش

در سال ۲۰۰۸، پروژه‌ی زینس واروش (Szines Varos) یا «شهر رنگارنگ» با هدف به نمایش گذاشتنِ هنر در خیابان‌ها راه‌اندازی شد تا شهر را هرچه بیشتر رنگارنگ و زیبا سازد. این گروه مسئول برگزاری فستیوال سالانه‌ی زینس واروش هستند که در اواخر تابستان به‌مدت یک ماه برگزار می‌شود. در این مدت چندین نقاشی دیواری جدید و آثار هنری به شهر اضافه می‌شوند.

فت هیت یا ایلو تیر

نقاشی دیواریِ فَت هیت و سیریپ (FatHeat and Ciripp) یک نقاشی دیواری کارتونی و اثر دو هنرمند مجارستانی است که در سال ۲۰۰۶ در فستیوال زینس واروش رونمایی شد و در خیابان آرانی یانوس اوتسا (Arany Janos utca) قرار گرفته است. اگر از طریق اپلیکیشن لارا (Lara) به این نقاشی نگاه کنید با چهره‌ی دیگری از نقاشی خیابانی مواجه خواهید شد.

میکا یا ناگی فال

نقاشی دیواری «میکا» یا ناگی فال (Nagy Fal) در طول فستیوال فیلم ۲۰۱۵ خلق شد. این نقاشی رنگارنگ افرادی را نشان می‌دهد که در باغ میکا تیوادار (Mika Tivadar)، یک بار در محله‌ی یهودی‌ها، در بوداپست نشسته‌اند. این یکی از هشت اثری است که در همکاری با وزارت کشاورزی به مرحله‌ی اجرا درآمده است و نشان‌ دهنده‌ی آداب و رسوم مردم مجارستان در خوردن و آشامیدن است.

بوداپست کوچک نیست

این اثر خلق شد تا نشان دهد بوداپست چیزی بیشتر از پایتخت مجارستان است. این نقاشی در منطقه‌ی ۷ بوداپست قرار دارد و ابرهایی که در این نقاشی مشاهده می‌کنید مکان‌های دیگری در بوداپست را نشان می‌دهد که می‌توانید از آن‌ها بازدید کنید.

یادبود انقلاب ۱۹۵۶

این اثر به یاد پنجاهمین سالگرد انقلاب ۱۹۵۶ ساخته شد؛ زمانی‌که قیام مردم مجارستان علیه جمهوری خلق مجارستان به‌طرز وحشیانه‌ای سرکوب شد. این یادبود در پارک شهر (City Park) بوداپست بنا شده است. ستون‌های این بنا که به‌تدریج بزرگ‌تر می‌شوند و ظاهر زنگ‌زده‌ی خود را از دست می‌دهند، نماد مردمی هستند که با یکدیگر متحد شدند و برای اعتقاداتشان ایستادگی کردند. بازدیدکنندگان می‌توانند در این بنا قدم بزنند و خود را در تاریخ آن دوران حس کنند.

چرخ زمان

 یکی از بزرگ‌ترین ساعت شنی‌های جهان در بوداپست قرار دارد؛ سرازیر شدن شن‌های این ساعت از بالا به پایین یک سال طول می‌کشد و آخرین ذرات آن در شب سال نو به قسمت پایینی ساعت می‌ریزد. این بنا از سنگ گرانیت، فولاد و شیشه ساخته شده و چرخاندن آن در پایان سال برای اینکه برای یک سال دیگر شروع به کار کند، ۴۵ دقیقه طول می‌کشد.

کفش های رودخانه دانوب

این مجسمه‌ها، یادبودی برای افرادی هستند که در دوران اشغال مجارستان توسط نازی‌ها جان خود را از دست دادند. مجسمه‌های کفش‌های رودخانه‌ دانوب را می‌توانید در مقابل ساختمان پارلمان بوداپست پیدا کنید. مجسمه‌های رودخانه دانوب که شامل ۶۰ جفت کفش در انواع مدل‌ها و اندازه‌ها و از جنس آهن هستند در سال ۲۰۰۵ توسط کارگردانی به نام کَن توگای (Can Togay) و مجسمه‌سازی به نام گیولا پاور (Gyula Pauer) ساخته شدند.